Wat uit u ontspruit, is een lusthof van granaatappelbomen, met kostelijke vruchten, hennabloemen en nardusplanten. (Hooglied, NBG-vertaling 1951)

De oudste afbeeldingen van de granaatappel zijn te vinden in Egypte en dateren van 2500 voor Christus. Het waren echter de Feniciërs die de teelt op gang brachten en de vrucht verspreidden over het gebied rond de Middellandse Zee. Vandaar de naam: Punica granatum. Van oudsher wordt de vrucht geassocieerd met vruchtbaarheid, met wedergeboorte, met verleiding, met onsterfelijkheid, maar ook met de dood. De Spaanse stad Granada dankt zijn naam aan de vrucht, zo ook het Caraïbisch eiland Grenada. Bij ons zijn het de begrippen handgranaat en grenadine die direct verwijzen naar de granaatappel.

Bij de zaterdagse marktinkopen zagen we stapels liggen. En aangezien Julia (die het weekend bij ons logeerde) de vrucht niet kende schafte Ellen er eentje aan. Wat een prachtig ding, zo mooi. Ik had de vrucht dan ook graag bewaard en hem een mooi plaatsje gegeven tussen de potjes van Paulus Bouw. Maar thuis gekomen waren de meiden onverbiddelijk. Meteen ging het mes erin.

Het is een gezonde vrucht. Barstenvol vitamine C zit de granaatappel. En naar onlangs is gebleken, is het een belangrijke leverant van anti-oxidanten. De kleine vruchtjes binnenin zijn heel sappig en smaken lekker, fris, zoet. Het is alleen nogal wat gepeuter om ze uit hun omhulsel te bevrijden. Het gaat met je vingers, maar de achtekant van een theelepeltje blijkt een handig hulpmiddel.

De foto hieronder, die van de binnenkant, pikte ik van Wikipedia. In hun gulzigheid waren de meiden vergeten zelf een plaatje te schieten.

© paul