Ik blijf er doorgaans wijselijk van af, van kant-en-klaar maaltijden. De
reden waarom heb je al vaak genoeg kunnen lezen op dit web-log. Maar soms lezer,
soms laat ik me verleiden. En dat heeft dan vrijwel altijd te maken met de verpakking en soms een beetje met
nostalgische romantiek. Ik schep geen grote verwachtingen in de aangeschafte
producten, ik ben niet gek!

Tijdens onze vakantie bezocht ik die Engelse winkel, luisterend naar de wat
prozaïsche naam Little Britain. Onder de rook van Stad
Luxemburg vind je hem, aan de oude weg naar Arlon, in het gehucht Capellen. Een
winkel die is volgepropt met allerhande zaken die Britten kennelijk als absoluut
onmisbaar achten, wanneer ze een wijle op het Oude Continent verblijven. Niet
alleen etenswaar, dranken en snoep, maar ook allerhande huishoudelijke zaken
(waspoeder, arfwasmiddel, toilletpapier bedrukt met de Union Jack), rookwaar en
de krant van thuis. De helft van de ruimte is ingericht als boekwinkel.

Ik ging voor de overheerlijk “home made”pasteitjes, maar die waren even op. Verder was er niks vers te
krijgen. En toen zag ik dan dit blikje staan. Steak & Kidney Pudding van
Fray Bentos… Correnation Street, On the Busses, Dad’s Army, George and
Mildred, Monty Python, A Harde Day’s Night, het flitste allemaal door mijn
hoofd. En ik las: made with OXO gravy. Oxo, mijn all-time-favorite Britse
katerbestrijder. Dit moest gekocht worden.

Ik heb mooie herinneringen aan steak and kidney pie. Een prachtig gebakken
korst, krokant en zacht-zoet van smaak. En wanneer je de korst open drukt gulpt
de inhoud over je bord en stijgt er een heerlijke geur uit het binnenste van de
pie. Stevig rundsvlees en zalvend zachte niertjes. En de saus vloeit uit over
het bord, en je sopt er een stuk brood in. Goddelijk eten.

Gisteren middag besloot ik te lunchen met de gekochte pudding, Ellen deed
niet mee. Je moest het deksel met een blikopener gedeeltelijk loswrikken. De can
werd dan in een pannetje geplaatst. Water erbij (tot driekwart van de hoogte van
de can) en daarna het deksel op de pan. Na vijfenveertig minuten was de maaltijd
klaar. Uitstorten op een bord en de smulpartij kon een aanvang nemen. Enfin,…
je voelt het aankomen lezer, en de onderstaande foto spreekt hierbij boekdelen.
Het gestoomde deeg zakte als nat karton in elkaar. Het smaakte er ook naar: nat
karton met suiker. De niertjes roken verdacht en beef heb ik niet gezien. Van de
OXO gravy kreeg ik een kater. Hond Max vond het geen enkel punt. Hij slobberde
in een mum van tijd de hele pastei naar binnen. Was er in ieder geval iemand
gelukkig…

Was ik teleurgesteld? Ach, eigenlijk niet. Ik wist dat het bestond, en ik
wist van te voren dat het niks was. En laten we wél wezen, George and Mildred en
de bewoners van Coronation Street, ze zouden het geweldig hebben gevonden. En
het was toch die stoffige meligheid die ik aantrekkelijk vond. Die walm van fout
vet, drogend wasgoed en verschaald bier, die ik altijd meende te ruiken wanneer
ik genoot van de bloem van de Britse soap…

Gelukkig ben ik niet Brits, en kan ik in ieder geval weigeren om dit soort
wangedrochten te eten. En volgende keer zal ik er gewoon weer in trappen. En ik
zal je erover schrijven…

© paul