‘t Is dat Marleen ons via de digitale weg liet weten dat het Ministerie van Eten en Drinken twaalfeneenhalfjaar bestaat. Vandaag, op deze eigenste dag, de vijfde februari anno domini 2018…
Zonder haar opmerkzaamheid (middels een kattebelletje, geheugensteuntje, digitale post-it, kladblaadje) zou dat heuglijk feit volkomen aan ons voorbij zijn gegaan. Schande toch…
Marleen stond vanmiddag op de stoep met een gepast cadeautje voor het Jubilerend Instituut, maar we waren er even niet… Ze toog onverrichterzake weer huiswaarts… (Enfin, we maken het morgen wel goed.)
Evengoed is deze mijlpaal mogelijk een goed ogenblik om weer eens aan het schrijven te geraken. Want daarmee is het naatje-pet de laatste tijd, dat had je al wel gemerkt lezer.
Weinig lust, weinig inspiratie en weinig tijd. Het zijn uiteindelijk dooddoeners, maar het zij zo, het komt er gewoonweg niet van…
Enfin, we richtten dan toch maar een klein feestje in voor onszelf. En onder het genot van zeebanket en een uitstekende Chablis beloofden we elkaar dat we er weer vol tegenaan gaan. (Herinner ons er even aan lezer, wanneer we onze belofte niet nakomen…)
Ellen-Paul.
Op de eerste plaats van harte gefeliciteerd met dit geweldige jubileum.
Het is niet niks ons twaalfeneenhalfjaar op de hoogte houden van allerlei culinaire perikelen, maar misschien kun je enigszins begrijpen hoe we jullie node gemist hebben.
Telkens maar weer bij dat Kerstmenu uitkomen, ik ken het inmiddels bijna uit mijn hoofd.
Iedere keer weer zijn jullie schrijfsels en foto’s een welkome inspiratiebron en een bezoekje op de site een iPad-uitstapje.
De oesters zien er aanlokkelijk uit, de champagne bruist en fonkelt en nu is het tijd om flink in mijn wok te roeren, anders brandt de seroendeng aan.