Het is hier in huis wat je noemt “bijvangst”, die gerookte eendenborst. Komt het zo uit dan worden er een paar pakjes ingeslagen, naast de dagelijkse of wekelijkse boodschappen. De plaatselijke AH biedt ze nagenoeg altijd aan. Het vlees is smakelijk, licht gerookt en vacuüm verpakt, dus je kunt het een tijdje opslaan en op gepaste tijd gebruiken. Altijd handig wanneer je om een voorgerecht verlegen zit, of wanneer er gewoon niks direct bruikbaars in huis is.

Eergisteren was zo’n dag. Ellen had twee mooie halskarbonades van een varken van onbesproken gedrag. Ze stoofde ze in tomaat. Het was alleen een beetje weinig om als complete maaltijd te dienen. De eendenborst bood uitkomst. Samen met de veldsla die ik zaterdag op de markt kocht was dit de aanvulling van de maaltijd die we ons wensten.

Het is nu de tijd voor de veldsla. En deze was wel bijzonder lekker, knapperig en bitter. Er ging een lenteuitje bij, in ringen gesneden. En een dressing van goede olijfolie, oude balsamicoazijn, peper en zout. Zo simpel was dat.

Over de veldsla kom ik één dezer nog te schrijven. Ik eet het ontzettend graag, maar de kwaliteit die ik mezelf gun kun je in ons dorp niet krijgen. Ik koop die voorverpakte van AH wel eens, de zogenaamde roosjes, maar de smaak laat veel te wensen over. Ik moet er echt voor naar de markt in Helmond. En ach, dat is heus geen straf voor mij.

© paul