05-06-2014. De etappe liep van Cardenuele -Riopico naar Burgos, 15 kilometer.
Het was ergens in de jaren zestig, ik zal twaalf zijn geweest. De film werd vertoond in het Luxortheater aan de Molenstraat en mijn moeder stuurde mij ernaar toe. Mijn moeder was dol op film, ze vond het een belangrijke en volwaardige kunstvorm, en daarvan kennis nemen achtte ze onmisbaar onderdeel in de opvoeding van haar zoon ( de meest waanzinnige en fantastische dingen heb ik in die tijd gezien, mijn zusje herinnert zich geheel andere ervaringen dienaangaande…).
Daar zat ik dan als snotneus tussen vrijende paartjes, rumoerige nozems en opgeschoten pubers. En ik vond het geweldig. Wat er om me heen gebeurde deed me niks, ik werd eenvoudigweg in de film gezogen.
Rodrigo Díaz de Vivar werd geboren onder de rook van Burgos. Hij kreeg zijn bijnaam El Cid Campeador naar aanleiding van de ridderlijke toernooien die hij won. Later, in zijn hoedanigheid als veldheer, streed hij in de bevrijdingsoorlogen en bouwde hij aan zijn reputatie als Morendoder. Hij raakte verwikkeld in de machtsintriges aan verschillende Spaanse hoven, diende onder Moorse edelen en werd verbannen ten gevolge van de beschuldiging van diefstal. Hij eindigde als Koning van Valencia, welke stad hij eigenhandig veroverde op de opstandelingen die de Kalief van de stadsstaat ter dood hadden gebracht. El Cid stierf gewoon in bed, in tegenstelling tot de talloze legenden die hem strijdend onder laten gaan. (Aan het eind van de film zie je Charlton Heston met wapperende mantel op zijn strijdros verdwijnen naar de einder, de eeuwige jachtvelden te gemoed.) El Cid werd volksheld nummer een in het Oude Spanje.
In de zeventiende eeuw probeerde de Spaanse koning hem heilig te laten verklaren, maar de toenmalige paus ging hier niet in mee, onder meer vanwege El Cids brutaal gedrag en zijn opportunistische houding tegenover de moslims.
Ik zag de film enige jaren geleden terug, ik hield er een dubbel gevoel aan over. De karakters waren plat en volgens eenvoudige schema’s uitgewerkt. Goed was goed en slecht was slecht. En de slechten waren bijna altijd Arabische types. Het verhaal zat vol intriges, maar van de eenvoudige soort, in de bijrollen werd pathetisch geacteerd.
De beelden waren echter overweldigend, de massa-scenes werden legendarisch en Sophia Loren was op haar mooist. (La Loren, ik houd van haar. Haar rol in Una Giornata Particolare is waarschijnlijk de mooiste vrouwelijke filmrol ooit. En ook: quote van La Loren: Een dag zonder pasta is een verloren dag…).
Charlton, El Cid, Heston was ongetwijfeld een groot acteur, hij vervulde ook zeven jaar de functie van voorzitter van die enge club National Rifle Association, de belangenorganisatie van schietgrage Amerikanen.
Enfin, ook de wandelaars waren op zoek naar El Cid, ze zouden hem later deze dag ontmoeten in Burgos. In alle rust begonnen Ans en Jan aan de dag, Burgos lag op slechts 15 kilometer, voor de wandelaars een peulenschil van een tocht. De resten brood en kaas van de vorige dag werden gedeeld met het gezelschap van de nacht.
Korea, Zweden, Peru, Frankrijk en Nederland. Acht mensen, vijf nationaliteiten. Men had in elkaars aanwezigheid de avondmaaltijd gebruikt, nu was het tijd voor het afscheid.
De korte trip werd gelopen in een blinde mist die pas optrok toen de wandelaars Burgos binnentrokken. De rest van de dag was het overigens prachtig weer. Aan de pelgrimsherberg werden lijfgoed en rugzak toevertrouwd en daarna deed men een rondje om de kathedraal. Dan was het tijd om een bed te reserveren, te douchen en te rusten. Het pelgrimshuis werd van gemeentewegen beheerd, er konden 160 pelgrims in worden ondergebracht. De bedden waren wel onderling van elkaar gescheiden door een vliesdun wandje, je kreeg een beetje een kostschoolgevoel, maar het was er relatief rustig.
Na een licht slaapje en een verkwikkende douche zochten Ans en Jan, samen met twee Spaanse pelgrims, een restaurant op. Ze gebruikten er de avondmaaltijd en vervolgens stond een uitgebreid bezoek aan het inwendige van de Kathedraal van Burgos op het programma. We keken onze ogen uit en het is moeilijk te beschrijven wat een pracht en praal we gezien hebben schrijft Ans…
Het is dan ook een waarlijke exponent van het Rijke Roomsche Leven, die gigantische kerk daar in Burgos. Begonnen als een romaanse kerk, afgebouwd in de stijl van de Spaanse gotiek. Ook renaissance en barok lieten hun sporen acht, zowel in het interieur als in de architectuur. Opmerkelijk is dat het goed gedaan werd. De stijlen vullen elkaar aan, versterken elkaar, ze bijten nergens…
Even later ontmoetten de wandelaars dan El Cid, in de gedaante van het allesbepalend ruiterstandbeeld op een van de vele pleinen. Alles goed Cid, nog steeds zo bronstig en agressief?..
Een dag eerdere kregen Ans en Jan de tip van een vrouwelijke pelgrim in Cardenuele. Morito heette de tapasbar, daar was het te doen. Rond 20.00 uur streken de wandelaars er neer, het bleek een voortreffelijke aanbeveling van die mevrouw. De tapas waren van topkwaliteit en de drank vloeide rijkelijk.
Na nog een korte lome tocht door stegen en steegjes dienden de pelgrims de refugio op te zoeken. Om 22.30 uur lagen ze onder de lakens.
© paul
(P.s. Privé reactie van jullie scribent: Martien, je dicht me een Grieksgoddelijke status toe maar in werkelijkheid zit ik op een heuveltje in de Handelse Bergen. Kijk ik naar links dan zie ik Boekel liggen, aan de andere kant ontwaar ik De Mortel, maar Santiago? Ik zou niet weten waar ik het zoeken moest. Ik tik overigens met drie vingers en wordt daar aardig sacherijnig van. Verder gaat het wel goed. Groet, Paul…)
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
