02-06-2014. De etappe ging van Azofra naar Grañón, 21 kilometer.
Vriend Hijn vertelde me vandeweek het verhaal over de kip en de haan in de kathedraal van Santo Domingo de la Calzada. Hijn en zijn Ans bereisden deze streken vaker en ze deden ook de Pelgrimage naar Santiago de Compostella. Per Solex… Ik vond het een aardig verhaal, over die kippen, en ik plande het in voor begin volgende week. Ik had echter niet opgelet, de wandelaars trokken deze dag al door de Kathedraalstad. De legende is voor mij nu te lang om te vermelden schrijft Ans. Geeft niks Ans, ik heb die tijd wel…
Het verhaal heeft plaats gevonden in de 14e eeuw, op het hoogtepunt van pelgrimages op Santiago de Compostella. Elk jaar maakten duizenden gelovigen de reis vanuit alle hoeken van Europa en Klein-Azië. Ook een echtpaar uit het stadje Staffelstein in het Duitse Frankenland liet eerder dat jaar huis en haard achter om op te trekken naar Santiago. Of het uit boetedoening was of dat het was omwille van het verkrijgen van aflaten vermeldt de legende niet, maar de man en de vrouw stonden te boek als vrome gelovigen, ze maakten de reis te voet. En ze werden begeleid door hun 18 jarige zoon.
Aangekomen in Santo Domingo de la Calzada betrokken zij een kamer in een van de vele pelgrimshuizen. De zoon wilde vervolgens nog even de stad verkennen. Daar de pelgrimage zo veel lieden trok was er in Santo Domingo volop vertier, de pelgrims dienden vermaakt te worden en er viel een cent te verdienen. De zoon bezocht enige drinkhuizen en schoof aan voor een stevig maal.
De volgende dag meldde een deerne zich bij de ouders van de jongeman, een knappe meid was het. Het kind beschuldigde de jongeman rechtstreeks van aanranding en eiste genoegdoening van de ouders. Zij dienden met een fors bedrag aan dukaten over de brug te komen.
De jongeman evenwel ontkende het gebeuren en ook de ouders konden er zich geen voorstelling van maken. Ze weigerden dan ook in te gaan op de eisen van het meisje. Het meisje op haar beurt stapte naar de Rechter. Het gaf een hoop reuring in Santo Domingo, en al spoedig was iedereen ermee gemoeid. Ten leste werd de jongeman gearresteerd, men geloofde in de versie van het meisje.
Er kwam een proces en de jongeman werd veroordeeld tot de galg, de straf werd kort daarop voltrokken. Diepbedroefd verlieten de ouders Santo Domingo de la Calzada en vervolgden hun weg naar Santiago. Het was hen verboden om hun zoon te begraven, hij moest op het galgenveld blijven hangen ter lering ende vermaak van losbandig jongvolk.
Het echtpaar volbracht de bedevaart en keerde dan terug naar huis. Ze konden niet anders dan weer door Santo Domingo de la Calzada trekken, andere wegen waren er niet. Daar aangekomen hing het lichaam van de zoon nog te bungelen op het galgenveld. Maar welk een ontzetting, de jongeman bleek nog in leven. De ouders spoedden zich naar de Rechter. Die ontstak in toorn daar hij werd gestoord bij de meest geliefde bezigheid van de dag, het verorberen van zijn avondmaal.
Uw zoon is net zo levend als de gebraden haan op mijn bord barste hij het echtpaar toe. En toen gebeurde er het wonder. De gebraden haan sprong op en begon als een kip zonder kop door de eetkamer te rennen.
Enfin, de rechter haalde bakzeil, de jongeman werd van de galg gehaald en de ouders waren dolgelukkig. Ze schonken de kathedraal een rijk versierd kippenhok dat vanaf die dag tot in het heden wordt bewoond door een kip en een haan. Het schijnt geluk te brengen wanneer men de kathedraal betreedt en de haan begint te kraaien. Of dat laatste de wandelaars is overkomen vermeldde Ans niet in haar berichtje…
Van diverse kanten was er al gemeld dat het in Grañón goed overnachten was, het oorspronkelijke verdere doel lieten de reizigers dan maar schieten en zo werd het dus een relatief korte etappe op deze dag.
De route ging over onverharde wegen, door dalen en langs steile hellingen. Men klom naar een hoogvlakte en werd beloond met een onwerelds uitzicht. Het weer was naar behoren, niet te warm, niet te koud, droog en iets bewolkt. In de middag scheen de zon volop.
Halverwege de route besloten de wandelaars geheel andere pijlen te gaan volgen, pijlen die leidden naar een uitspanning. Na drie kilometer bereikten ze die ook, maar de bar bleek gesloten. Dan maar drie kilometer terug. Och ja, schrijft Ans, we hadden vandaag toch een korte route!
De laatste paar kilometer naar Grañón liepen de wandelaars parallel aan een autoweg; het was niet prettig, maar zulke dingen gebeuren… Grañón daarentegen bleek een oud en prettig plaatsje.
Het gastenverblijf was ondergebracht in de kerk. De kerktoren bood de wandelaars toegang tot de slaapvertrekken, grote zalen met matrassen op de grond. Er verbleven pelgrims, maar ook was er een wat meer blijmoedig-sektarisch volkje (foei Verhees…). Het bleek een internationaal gezelschap: Noord-Amerikanen, Zuid-Afrikanen, Belgen, Colombianen, Fransen en Nederlanders. Ans en Jan waren evengoed de pelgrims met verreweg de meeste kilometers in de benen. Dat werkte bewondering en het gaf hen recht op respect; ze werden een beetje vertroeteld door het gezelschap.
De wandelaars werden uitgenodigd om een katholieke dienst bij te wonen, Ans en Jan besloten daaraan deel te nemen. Op enig moment riep men de wandelaars tijdens de dienst naar voren om het eerbetoon in ontvangst te nemen dat de voetganger-pelgrims uit verre streken toekwam. Na de viering werden er nog wensen geuit, bezweringen gedaan en er werd gebeden voor de goede afloop van de pelgrimage. (Zjezus, ik lijk wel de chroniqueur van het Vaticaan… Let op Ans, Jan, jullie welhaast onstoffelijke toestand sleept je mee, voor je het weet zit je te mediteren in Taizé.)
Enfin,.. zo heel erg over het paard getild werden ze nu ook weer niet, er werd van Ans en Jan verwacht dat ze gewoon, zoals iedereen, meehielpen met het bereiden van de maaltijd. Er werd gezamenlijk met de hele meute gegeten.
Van geheel andere aard: de kerk had een gedachtenisruimte. Daar, op die plaats, stonden Ans en Jan stil bij het overlijden van Ans Ruis. Ze hadden daartoe een échte kaars geleend bij de beheerder van de kerk. Eenmaal thuis zou een en ander beslist nog een vervolg krijgen, maar Ans en Jan wensen via deze weg de nabestaanden alle sterkte van de wereld toe. Er wordt aan jullie gedacht…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
