16 mei, de etappe ging van Le Billon naar Roquefort, 26 kilometer.
Deze web site bestond nog niet en het was nog in de guldentijd. Ik zocht een mooie wijn voor eigen gerief. Iets voor in de schemering bij de kachel, in de luie stoel. Slijter Cor kende mijn voorkeur voor stevige Bordeaux wijnen. Maar omdat ik niets naar bevrediging kon vinden uit dat gebied adviseerde hij me een Madiran. “En neem dan meteen een goede…”
Ik had er nog nooit van gehoord, van Madiran. Maar Cors advies diende ik niet zomaar in de wind te slaan, hij had me al eerder aan juweeltjes geholpen. Ik kocht de fles, betaalde met vijftien guldens en kreeg één stuiver terug. Een forse uitgave voor een fles wijn, vond ik.
Die middag liet ik de wijn acclimatiseren, ‘s avonds dronk ik hem in mijn zorgvuldig geënsceneerde ambiance. En ik was op slag verliefd… Wat een wijn! De diepe geur van zwart fruit, van pruimen, van tuigleer, en ook een beetje hooi. Veel tanines, maar mild. En dan die kleur… Het Franse platteland, boers en elegant in één. Net zoals de romanheld d’Artagnan een onbehouden pummel is en tegelijkertijd een nobele vierde Musketier.
De Madiranwijn dankt zijn naam aan het dorpje Madiran. Het ligt aan de voet van de Pyreneeën, Ans en Jan scheren er langsaf. Het is de streek van de ganzenlevers, de grote stoofpotten, de pruimen en de Armagnac. De gerechten zijn er zwaar, zo ook de wijnen. “Vette” wijnen zo gezegd.
Ach, de Madiran. Twee maal reisden we af naar die streek, we zijn er nooit aangekomen. Altijd werden we onderweg opgehouden door andere aantrekkelijkheden, andere bezigheden en andere wijnen…
Zoals gezegd, een kilometer of dertig oostwaards en Ans en Jan zouden zomaar op het dorpspleintje staan van dat piepkleine plaatsje Madiran, hoofdstadje van een piepklein wijngebied. Maar wel met een eigen Appellation. Misschien dat de pelgrims…
Ach lezer, ik vond ook al dat de wandelaars een ommetje moesten maken naar deze brouwerij of naar die kaasstreek, wat kilometers naar het westen voor een mooie wijn, en een stukje naar het oosten voor de beste worstjes van Frankrijk. Ik heb makkelijk praten, ik hoef het niet te lopen…
Intussen bikkelden de wandelaars door in zuidelijke richting. Het was deze dag warm. Test voor Spanje schrijft Ans. De wandelaars moesten eraan wennen door de volle zon te lopen, met weinig of geen schaduw.
Het eerste stuk van de etappe ging door pijnboombossen. Na enige tijd kwamen de wandelaars weer uit op de oude spoorbaan waarop ze de dag ervoor ook al liepen. Oorspronkelijk was die baan aangelegd om hout uit de bossige streken af te voeren naar de houtzagerijen en papierfabrieken in het noorden.
De reizigers genoten van de tocht, een aantal van de antieke stationnetjes waren nog intact. Varens, pijnbomen, bloeiende brem en op brem lijkend stekelig gewas. Stromende beekjes, idillische stenen bruggetjes. Ans en Jan liepen over de spoordijk, een stukje boven het maaiveld. Dat verbloemde een beetje het ware karakter van de omgeving: zompig nat moeras.
Om 16.30 uur kwamen de wandelars aan bij de refugio, het pelgrimshuis van Roquefort. Die zag er nog nieuw uit, goed onderhouden.
In het plaatsje werd de lokale horecaf bezocht, ze schonken er koel bier van de tap. Er moesten boodschapen worden gedaan en later op de avond werd er gekookt.
En dan denkt de lezer: als de chroniqueur zo nodig over eten en drinken moet babbelen, waarom dan over wijn, terwijl die blauwschimmelkaas veel meer voor de hand ligt?..
Nou lezer, er zijn elf gemeenten in Frankrijk die naar de naam Roquefort luisteren. En het Roquefort van Ans en Jan is niet de roemruchte grottenplaats waar die prachtige blauwschimmelkaas vandaan komt. Dat Roquefort ligt een honderd kilometer oostelijker. Maar natuurlijk hadden ze daar wel naar toe kunnen wandelen, dat dan weer wel!
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
Ik wil je niet ontrieven, maar de Madiran van Montus is echt vele, vele malen beter dan deze. Oude zijn nog te krijgen onder de naam Montus, tegenwoordig produceert hij http://www.henribloem.nl/Webshop/173782_Alain-Brumont_Chateau-Bouscasse.html. Ik denk dat je niet alleen verliefd zult zijn, maar er vreselijk veel van zal houden 😉
De Madiran van Brumont bedoel ik dus, ik heb hem leren kennen onder de naam Montus..
Kijk Carla, op dit soort commentaar zit ik altijd te wachten!
Ook dit jaar zullen we weer een poging doen om in het gebied van Madiran te geraken, afgezien van de wijn is er nog een hoop te zien en bezoeken in de streek. (De vierde musketier, faiance de table, beeldengallerij, fresco’s, bibliothheken. Enfin, zat te doen dus.)
Fijn dat je dat internet adres bij je commentaar leverde. Want zou het onverhoopt wéér niet lukken dan zal ik over moeten gaan tot een bestelling via de elektronische snelweg.
Ik ben zeer benieuwd…
Groet, Paul
(Ellen roept vanuit de tuin: ook een groet van mij!)
Groeten terug voor jullie allebei! Als je er toch bent, informeer dan eens bij hem naar zijn droge Pacherenc du Vic Bilh, van Brumont hoor, die van Bouscassé is aardig, maar die van Brumont (waarschijnlijk niet meer te krijgen, maar wie weet heeft hij nog een adresje) is onwaarschijnlijk lekker.