Een zonovergoten nazomerdag was het. Een koele bries maakte de dag acceptabel. We namen gisteren afscheid van Wim.
Wim bezweek vorige week alsnog aan de Grote Sloper, na lang en moedig weerstand te hebben geboden. Al was de afloop van de strijd vooraf bekend, het eind kwam toch aan als een verpletterende dreun, en het kwam te snel. Wim was zesenvijftig jaar oud.
We liepen de deur niet plat bij elkaar, maar bijna twintig jaar waren we overburen van Wim en Mirjam. Een praatje op de stoep of op de hoek van de straat, de notoire groet, nu en dan een bezoek, een enkele keer wederzijds op feest. Drie schattige meisjes hadden ze, we zagen ze opgroeien tot de vrouwen die ze nu zijn.
Wim laat een gapend gat achter, hoe kan het anders. Zijn opgewektheid, zijn gulle lach, zijn altijd-vriendelijkheid, zijn weergaloos gevoel voor humor. Er zat geen spat kwaad in die man. Iedereen, maar dan ook iedereen, werd na weer een slopende Carnavalsnacht op de eieren genodigd. Het halve dorp maakte er gebruik van…
Wim trommelde. Bij het Jachthoorn- en Trompetterkorps sloeg hij aanvankelijk de grote trom. Maar verder timmerde hij op alles wat geluid maakte; Mirjam en de kids werden er soms hoorndol van. Op deze web site verscheen steevast op Carnavalszondag een plaatje van Wim. Mét trom en Trompetterkorps. Een aantal jaren op rij…
Onze droefenis valt in het niets vergeleken bij het verdriet van Mirjam, de Kinderen en al die andere familie, vrienden en vriendinnen die dichter bij Wim stonden. Woorden van troost schieten altijd tekort, maar we leven met jullie mee..
Liefs, Ellen en Paul…
Dat het daar boven maar één grote hoempapa moge zijn. Voor Wim.
Helemaal waar. Ik zal je missen lieve lieve schoonbroer xxx