De Wintertijd is begonnen. Na een extra lange wacht werken ( de klok werd afgelopen nacht per slot één uur terug gezet) besloot ik om vanochtend de korte ronde te lopen met hond Max. Het had gevroren, alles knisperde. De blaadjes lagen kniehoog in de Gemeentetuin. In schakeringen van geel tot bloedrood. Rijp glinsterde op de gazons.
Hond Max sleepte zich door de afgelopen zomer als de bejaarde die hij zo zoetjes aan begon te worden. Hij vond het niks, hij hoefde niks. Maar nu de temperaturen daalden leek zijn belangstelling voor de dagelijkse wandelingen weer toe te nemen. En toen dan vanochtend de temperatuur onder het vriespunt bleef steken liep het beest zich aan te stellen als een jonge pup. Zo’n ADHD mormel, acterend alsof de wereld van hem is. Zo’n snotneus die het beter weet, zijn eigen weg wel zoekt, die zelf bepaalt waar of er gewandeld wordt. Zo een die vergeten is dat hij het hele jaar door luisterde naar de commando’s van zijn baasjes. Die nu in al zijn vermeende onschuld zijn heer-en-meester drie keer laat roepen, en hem dwingt tot beschamende stemverheffing. (Die loopse teef van enige deuren verder doet geen goed aan het sociaal gedrag van onze Max, het loeder…)
Enfin…, uiteindelijk houden we natuurlijk heel veel van onze Max. En natuurlijk doet het ons groot genoegen dat hij zijn kindsheid hervindt wanneer de klimatologische omstandigheden hem gunstig zijn gestemd. Maar toch…
Welke hond vindt er nu aardigheid om naar een draaiende wasmaschiene te gaan zit staren? Da’s toch niet normaal, het beest wordt oud…
© paul
hilarisch!!
Zo’n lief oud sokje. Je zult nog denken aan de tijd dat hij voor de wasmasjien zat!