28-05-2015. De etappe ging van Pamplona naar Obanos, 24 kilometer.
Je vindt dat er weinig te zien valt op de foto lezer? Ach, de wandelaars zagen deze dag nauwelijks meer…
Het dag-nacht ritme zat er intussen wel aardig in. Ook zonder de wekker te zetten werden de wandelaars om 06.00 uur wakker. Het ochtendcorvee nam niet al te veel tijd in beslag. Het ontbijt werd overgeslagen, de wandelaars hadden weinig trek in de hectiek die heerste in de refter van het pelgrimshuis.
Eenmaal op pad diende zich al snel een mogelijkheid aan om brood en gebakken eieren te eten. Het druk bewandelde Spaanse gedeelte van de pelgrimsroute bood gelegenheid genoeg om op het juiste moment eten en drinken in te slaan.
Het was ongetwijfeld weer een mooi stuk Spanje waar de reizigers doortrokken, maar regen en mist verhinderden het zicht erop. En het was fors klimmen geblazen, over 13 kilometer werd een goede 300 meter gestegen. Eenmaal boven op de kam, de Puerto de Perdon, lieten de reizigers zich verrassen door een modern pelgrimsmonument. Beelden, in reliëf uit cortènstaal gesneden. De plek was goed gekozen, onder andere omstandigheden zou het uitzicht overweldigend zijn.
De afdaling die nu volgde voerde door een bos met steeneiken. Het ging over glibberpaden, bemoste rotsen en losliggende stenen. De 300 meter die eerder op de dag werden geklommen dienden nu weer gedaald te worden, 8 kilometers lang…
Op aanraden van medepelgrims liepen Ans en Jan een stuk om via het plaatsje Eunate. De romaanse kerk, Santa Maria de Eunate was een van die zaken die onderweg niet gemist mochten worden. Helaas was de kerk gesloten en moesten de reizigers het doen met de buitenkant van het bouwwerk, maar dat was al indrukwekkend genoeg om de omweg te rechtvaardigen.
In Obanos namen de wandelaars het besluit om die dag niet verder te trekken. Ze schreven zich in in een relatief rustige herberg. Er was plaats voor 23 pelgrims, maar slechts de helft van de bedden was belegd.
Obamos bleek een klein dorp, maar er was een restaurant. Men serveerde er prima maaltijden en de WIFI verbinding werkte goed, zodat er eindelijk weer eens enig bericht naar het thuisfront gezonden kon worden.
Na de maaltijd besteedden Ans en Jan de tijd dan ook aan het schrijven en verzenden van berichten. Er was een hoop te doen en het was prettig zitten in het restaurant annex café. De tijd tikte echter door en het was al na tienen toen de reizigers beseften dat ze vandaag écht te laat bij het pelgrimsonderkomen aan zouden kloppen. Het gevaar was niet denkbeeldig dat er buiten moest worden geslapen.
Terug bij de refugio bleek de deur nog van het slot. Binnen zat de gastheer stokstijf op een stoel, in het pikkedonker. De wandelaars putten zich uit in excuses maar de man zei geen boe of bah. En juist op het moment dat Ans zich begon af te vragen of de man nog wel leefde, stond hij op en sloot de deur af. De man vertoonde grote gelijkenis met Ulrich Mühe in zijn rol als Stasie-luistervink in de film Das Leben der Anderen schrijft Ans. De wandelaars slopen dan maar stiekumpjes weg en maakten dat ze in bed kwamen.
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
Mijn vorige reply is ergens in de cloud blijven hangen. Nog maar een poging.
Over clouds gesproken: ik vind het bijzoinder dapper hoe jullie regen en mist trotseren. Volhouden en doorzeulen. Knap, zo door te baggeren, met natte sokken, natte voeten.
Hopelijk krijgen jullie na Burgos het volle pond in de meseta. In de zomer is dat de hel van de camino: zon, droogte, dorst, eeuwige einders. Veel zon toegewenst.
En.. geniet er van
Martien van Diesen