17-05-2014. De etappe liep van Roquefort naar Mont-de-Marsan, 31 kilometer.
Het staat er écht, daar in Bougue. Nog negenhonderdzeventig kilometer te gaan, het grote aftellen is begonnen.
Maar eerst en vooral wensen Ans en Jan hun zusje Carla proficiat met haar verjaardag. Hurray, hurray, hurray…
De vorige avond vond in de refugio, het pelgrimshuis, een hernieuwde kennismaking plaats met een medepelgrim, Jean-Pierre was zijn naam. Het weerzien was hartelijk en Ans en Jan nodigden de man uit om met hen de avonddis te delen. Roerei met groenten, een soepje vooraf.
Er waren nog drie andere Pelgrims in de refugio, hun doel was de Mariastad Lourdes aan de Spaanse grens.
En ach, Ans-Jan-Jean-Pierre, gedrieën was het lekker roddelen: Die gasten moeten naar Lourdes, het is de vraag hoe… Wat lopen ze beroerd… Hun corpulentie zal er zeker geen goed aan doen…. (De man uit dat gezelschap had longproblemen. Hij sjouwde in zijn rugzak zuurstofapparatuur met zich mee.) Hoe die toch ooit over die Pyreneeënpukkels moet geraken is me een raadsel…
En zo sukkelde men de voornacht in en was het tijd om te gaan slapen.
Na een relatief rustige nacht begonnen de wandelaars aan de volgende etappe. Het was 07.30 uur en Jean-Pierre liep een eind mee op. Al vanaf het begin konden de wandelaars flink doorstappen. Een groot deel van de tocht ging over een geasfalteerd fietspad, aangelegd in de bedding van een oude spoorlijn. Heel vlak en lekker gemakkelijk schrijft Ans. Het middagmaal werd gebruikt in de berm, op het gras en in de zon.
Na een verkwikkend dutje vervolgden de pelgrims de tocht, het werd er niet zwaarder op. Het ging zelfs zo voortvarend dat ze om 15.00 uur op een afgesproken plaats stonden, één uur te vroeg voor de afspraak. Deze dag zouden ze namelijk Froukje, Gijs en Guus treffen, die brachten hun vakantie door in dit deel van Frankrijk.
Een goed uur later dus vond de hereniging plaats. Guus moest wel degelijk wennen aan zijn oma. Hij had haar per slot al 54 dagen niet meer gezien en ach, zo’n kind vergat snel. Maar oma’s remedie, gewoon dat jong even doodknuffelen, deed wonderen.
Het plan om gevijven de nacht door te brengen op de camping waar men afgesproken had kon evenwel geen doorgang vinden. De plaats was alleen geschikt voor camperbussen, het sanitair abominabel en douchen was so-wie-so uit den boze.
Ans en Jan legden dan maar een claim op een slaapplaats in het pelgrimshuis van Mont-de-Marsan, terwijl Froukje, Gijs en Guus een degelijke camping opzochten, zo’n 20 kilometer verderop.
De avondmaaltijd was een feest. Froukje en Gijs hadden wat luxe lekkers ingeslagen voor de pelgrims en van thuis een Indonesische maaltijd meegebracht, bereid door Humprey, de vader van Froukje. Hij had Gado-Gado gemaakt, in het pelgrimshuis geurde het die avond naar de Gordel van Smaragd…
Dank Humprey schrijft Ans, het was kei-lekker!
In de avond werd het Museum Despiau-Wlérick bezocht. Het museum bezit, naast sculpturen van de twee naamgevers, Despiau en Wlérick, een keur aan modern figuratief werk. Aansluitend volgden Ans en Jan nog een kleine workshop over restauratie van beeldhouwwerken, maar aangezien die in louter rad Frans gegeven werd haakten ze op enig moment toch af, té moe om nog ingewikkelde stof op te nemen…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
Ah Mont de Marsan. Nostalgie. Helemaal niet veel bijzonders, maar mij ouders woonden daar vlak bij en zijn er in de jaren 80 overleden.
Ik geniet van het relaas!