Het is stilletjes in huis. Alleen de oven zoemt, de kookwekker tikt. Geen radiostemmen, geen muziek. Zelfs het notoire gefluit en geknal van rondtrekkende hordes jeugd met tasjes vuurwerk stoort nauwelijks. Het lijkt dit eindejaar allemaal wat minder.

Bezoekers waren er de laaste dag van het jaar ruimschoots op dit Ministerie. Dat hoort zo, dat is traditie.

Maar de boertige leut van andere jaren maakte plaats voor bespiegeling en zorgvuldig overdenken. Eenieder leek wat in zichzelf gekeerd. En zo verging het ook ons. We hebben genoeg om op terug te kijken…

Ellen bakt een preitaart, ik schenk mijn laatste glas bockbier van dit jaar, het is goed zo…

Straks zal het leven weer een stuk rumoeriger zijn. De Jongste Bediende heeft zijn stookton al afgevuld, ze staat roodgloeiend. JB is gek op vreugdevuren, en wij ook!

We zullen klinken, we zullen lachen, misschien een beetje huilen. En ach, wat kan het bommen, we zingen een lied. Of twee, of drie… We ontsteken het Bengaals vuur, we roffelen de grote trom. We kussen elkaar en spreken wensen uit. Een goed jaar neemt zijn aanvang!

Nu sluiten we de burelen, het is mooi geweest. En wanneer jij rond middernacht met een glas bubbels in je hand staat, denk dan even aan al die mensen die moeten werken…

Lezer, een Gelukkig Nieuwjaar…

Ellen en Paul.