Gisteren zag de kerselaar er nog zo uit, nu verliest hij snel zijn blad.
De kerselaar staat er al zo lang ik me kan herinneren. Hij was van de familie Snijders. Hij domineert het zicht vanuit onze keuken en we hebben er het hele jaar door plezier van. In het voorjaar bot hij oranje uit, dat duurt maar een goeie dag, maar het is oogverblindend mooi. Dan het frisse groen en een zee van witte bloesems. Des zomers groen, met rode spikken. Je kunt de kersen vanuit ons huis zien hangen. En dan de herfst, nou ja, je ziet het zelf… ‘s Winters is het gewoon een kale statige heer.

Ik vertel je het verhaal van de kerselaar omdat er niets culinairs over gisteren te melden valt.
Vanaf de late middag werden er verhitte debatten gevoerd aan de keukentafel van het Ministerie, waaraan de “komende-en-gaande” het vrij stond deel te nemen. We hadden al een kabinet geformeerd voordat de eerste uitslagen binnen waren. De kiezer heeft wéér niet naar ons geluisterd.
Aan echt eten kwamen we niet toe, we hebben gesnackt uit kelder en koelkast.
Toen ik vanochtend beneden kwam trof ik niet de puinhopen van links, noch die van rechts. Nee, ik trof de puinhopen van een drinkgelag…
De Jongste Bediende was er overigens weer vroeg bij, hij kwam om kwart over zes even melden dat hij hoogst persoonlijk de zevende zetel voor Femke heeft behouden.

Ach lezer, tis allemôl polletiek.

© paul