“Ook al voel je je beroerd, je kunt toch wel een stukje schrijven…” zegt Ellen. Ze trekt om 07.15 uur fluitend de voordeur achter zich dicht en schuift in de bolide van de Jongste Bediende.
Ik word enige tijd later opnieuw gewekt. Nu door een opgefokte hond, kwestie van te weinig wandelen de laatste dagen.
Door mijn hoofd spoken de flarden van een melodie, opgepikt in een beeldloze droom. Er horen ook woorden bij: “Waarom staat hij zo scheef, dat torentje van Pisa?”
Willie Albertie… Hoe kom ik daar nu weer aan? Nee, hoe kom ik er weer vanaf!
Ik probeer te lezen, maar ik kan me niet concentreren. Alberti blijft in de weg zitten. Eén regeltje muziek, één regeltje tekst. Meer herinner ik me niet, maar het is voldoende om hartstikke krankzinnig van te worden.
Ik ga weer naar bed. Slapen verhoogt de weerstand, dat heeft de huisarts zelf gezegd…
Ach lezer, morituri te salutant!

© paul