Ik zit me al dagen te ergeren. Bij de beelden van de Tour de France, jaargang 2011, uitgezonden door de NOS. Ik word voortdurend geconfronteerd met de darmen van Sanchez, de trubbel van Gesink, het prikkeldraad van Hoogerland, de knie van Contador… En verder alle perikelen en pijntjes van landgenoten, die veeleer dienen als vulling voor het peleton. En ik begrijp het wel. Er zijn in de eerste tourweek ook erbarmelijk veel renners tegen het asfalt gesmakt. Het zal je maar gebeuren. Met een beetje pech ben je in een mum van je broodwinning beroofd.
Intussen ken ik de ellende van renners uit nagenoeg elk continent van deze aardkloot. Ik ben er, geloof ik, niet zo heel erg in geïnteresseerd. Ik zit gewoon te wachten op nieuws van het volk waar ik al sinds mensenheugenis fan van ben, de broeders Schleck. En ik hoor er potjandorie (quote Maarten Ducrot) niks van terug. Alsof ze niet bestaan… En worden de broeders dan eens vernoemd dan heet het: De Slekjes!
Hoezo de Slekjes? Wat is dat nu voor badinerend gedoe, de Slekjes. En denk erom, ze doen het allemaal. Martje Smeets, Herbertje Dijkstra, Maartje (ik had hem altijd hoog omwille van de correcte behandeling van zijn onderwerpen) Ducrot.
Bedoeld als koosnaampje? Ga nou toch heel snel op het dak zitten! Waar zijn Contadortje, Gesinkie, Thommie, Markje?… Kadelletje, of misschien Torretje, dat zou nog om te lachen zijn. Maar Slekjes?
En dat terwijl zowel de Broeders, alsook hun hele ploeg, er altijd zijn, nooit te beroerd om te werken, echt niet. Cancellara, kampioen van Zwitserland en oud-wereldkampioen fietst de longen uit zijn lijf voor de ploeg. Hoor jij er ooit iets van? Of “onze” Joost? Of nog zoiets: Jens Voigt klettert een paar keer tegen de grond, maar hij is er wel bij om het volk op gepaste manier af te zetten voor de eindklim. Had jij er iets van mee gekregen?.. Ja, een beetje een meewarig verhaal over “oh, oh die Jens”…
Dit artikeltje begint te lijken op een stukje van een verongelijkte fan, ik realiseer me dat. Maar ik eis het gelijk op! Ik heb (vorige week al) voor de t.v. zitten turven, met pen en papier. En echt waar, het ging altijd over anderen. Al sleurde de complete Leopard-Trek ploeg de goegemeente deze of gene bult op, het ging echt altijd over anderen ( hun pijntjes, hun moraal of hun familiale omstandigheden), snap je nu wat ik bedoel?
Wie zat er nu te “linkeballen” (quote Maarten Ducrot)? Misschien waren dat toch de Nederlandse commentatoren van mijn NOS. Noodgedwongen luister ik de afgelopen dagen naar Duitse, Franse en Luxemburgse verslagen. Zij doen in ieder geval recht aan mijn behoeften.
Onze favoriete Cremant de Luxembourg snapte in ieder geval wat wij wilden zien: en gele tui en een aanmoediging: Go Andy, Go!.
Ik zag in de etappe van vandaag Laurens ten Damme een beroerde smak maken. Mijn hart stond stil, ik droeg geen horloge maar om me heen tikte alles gewoon verder, ik vond het verschrikkelijk. Mijn enige RABO-favoriet… Ik wens hem het aller-aller beste.
Overigens ben ik van mening dat Andy de tour gaat winnen, een stille hoop. Ellen daarentegen is er van overtuigt. En dat is andere koek!
Trouwens, van Frank Schleck waren wij altijd al fan…
Kopje espresso toe!
©paul
