Slordigheid is mijn deel. Het gebeurt me nogal eens dat ik halve waarheden
aanzie voor hele. Elkaar gelijkende dingen ken ik een gelijke waarde toe, een
half woord van een ander wordt mijn eigen complete verhaal. Luiheid lezer,
luiheid…

Vorige week kocht ik een paar geitenkaasjes. Ik ken ze, ik koop ze vaker.
“Kun je thuis over schrijven”, meende Ellen. “Dat zal wel”, dacht ik hardop.
“Dat heb ik vorig jaar al gedaan. Je moet wel bijhouden wat ik aan jouw web-log
toe voeg!”  (Als ik geïriteerd raak heb ik het niet meer over “ons” web-log,
maar over “jouw”.)

Thuis zocht ik het artikel op. 27 januari 2007: Chabichou de Poitou. Verhip, toch weer te snel vertrouwd op mijn bedrieglijk
geheugen. En toen ik er serieus over ging nadenken realiseerde ik me dat het ook
echt om verschillende kaasjes gaat. Ze zijn anders van structuur, ze smaken
anders. De ogenschijnlijke naamsovereenkomst heeft te maken met Oud-Frans,
misschien Aquitaans. Chab en cab verwijzen in ieder geval naar het woord
geit.

Cabécou de Perigord is een geitenkaasje uit het zuid-westen van Frankrijk.
Het zou van ongepasteuriseerde melk gemaakt worden, maar ik lees er niets over
terug op het etiket. De kaasjes zijn piepklein, ze wegen slechts 35 à 40 gram.
De productie is min of meer beschermd via een “marque collectieve”, maar dat
zegt lang niet alles. De smaak van de Cabécou is in ieder geval prima. Mild,
zalvend, onmiskenbaar geit, een tikje hazelnoot. De zuivel is zacht onder de
korst en wat rul in het hart. Mijn kaasjes kwamen niet uit de koelkast, en dat
deed ze goed.

De kaasjes lenen zich prima om te verwerken in gerechten. In de Perigord
houden ze ervan om ze met geconfijte noten of honing te eten. De kaasjes
misstaan op geen enkele kaasplank. Ik eet ze het liefst met druiven of een
peertje.

De Rocamadour AOC is in feite precies hetzelfde kaasje. Maar voor de
productie hanteert men veel strengere regels dan die van de “marque
collectieve”.

© paul