Vorige week opperde onze slager dat hij er van afzag om al bloedworst te
maken. Het beloofde nog veel te mooi weer te worden in het weekend. Gelukkig
veranderde hij bij nader inzien van gedachten. En zo lag zaterdag de verse
bloedworst in de vitrine. Het meisje achter de toonbank was stagière. Ze vond
het duidelijk ingewikkeld, het slagersbedrijf. De leuke dingen, zoals biefstuk
snijden, mocht ze niet doen. En ook voor de écht fijne vleeswaren kwam ze niet
in aanmerking. Restte haar het snijden van de boterhamworst en het vriendelijk
te woord staan van de klanten. Ellen vroeg om een ossenstaart. De stagière keek
erg verwonderd. “Bestaat dat echt?” Ja hoor, het bestond écht, en onze slager
had het gewoon op voorraad. Toen Ellen vervolgens van de verse bloedworst
bestelde griezelde het meisje een beetje. “Wordt dat echt gemaakt van…,
eh…?” “Ja hoor echt van eh…!” Het meisje wist zich vaag te herinnneren dat
ze vroeger voor haar opa wel eens…., maar dat ze dat maakten van eh… Nee,
dat had ze zich nooit gerealiseerd. Verder een erg vriendelijk en beleefd meisje
hoor.

We aten maandag vroeg op de middag de bloedworst. Met een gebakken appeltje
en een kloddertje rinse appelstroop van onbesproken gedrag. De smaak was goed.
Ik had de slager alleen nog willen zeggen dat er van ons gerust wat meer spekjes
in hadden gemogen. Maar de slager is nu even op vakantie.

© paul