Op de zonnige eerste ochtend van ons weekend Luxemburg plaatsten onze gasten
het flesje pontificaal op de ontbijttafel. Alex wist daarbij te vertellen dat
een ver Macedonisch familielid, mevrouw Angelovsky, elke ochtend een borrel tot
zich nam, vooraleer de dag écht te starten. Ze zwoer erbij, het was gezond en
het behoedde haar voor allerlei kwalen. Mevrouw Angelovsky was er oud mee
geworden. We begrepen de hint, maar het Ministerie bedankte beleefd doch
resoluut voor het aanbod. Wij waren geen vroege-ochtend-drinkers, zelfs niet als
het ten bate was van onze gezondheid.

Het goedje heet Mastika. Het is een aan Ouzo, Raki en Arak verwante drank en
komt uit Bulgarije en Macedonië. Evenals bij Raki en Ouzo wordt de basis voor
Mastika gevormd door een stooksel van vijgen, pruimen, kwetsen of druiven. Of
een mengsel van dit alles. De typische smaak van dit type drank wordt verkregen
door de toevoeging van een overdaad aan anijs. Je kent het ongetwijfeld als het
notoire borreltje vóór aanvang van een maaltijd in een Grieks restaurant. Het
bijzondere van Mastika is dat er zowel bij het filteren van het stooksel alsook
in het eindproduct hars wordt gebruikt. Die hars komt van de mastiekboom, en zie
daar, de naam is meteen verklaard. En ook verklaard is het subtiele
smaakverschil met Raki en Ouzo, want die ontberen de hars.

Mastika bevat 45 % alcohol, vandaar dat de hars helemaal oplost in de
vloeistof. Je drinkt het met ijswater en nieuwlichters doen het met klonten.
Maar de echte liefhebber neemt Mastika onverdund tot zich, gekoeld, dan wel op
kamertemperatuur. Je gebruikt het als begeleider van lichte voorgerechten zoals
salade, sardines, calamares of schelpdieren. Op de Balkan vindt men de drank
prima samen gaan met traditionele gevogelteschotels.

Ons flesje komt uit Macedonië, waar Mastika de nationale drank is. De smaak
lijkt, zoals gezegd, op Ouzo, maar de toevoeging van de mastiekhars maakt het
wat ronder, wat fijner. Ik proef de hars ondanks het smaakgeweld van alcohol en
anijs terug. Ook heeft de drank wat peperigs. Het is en blijft een forse borrel
die een branderige sensatie in je slokdarm teweeg brengt. Ik drink mijn borrel
op kamertemperatuur. Ik vind het heerlijk. Ellen is niet zo van de Mastika, zij
houdt het liever bij de vertrouwde jenever.

© paul