Ik geef het toe, ik had me er wat gemakkelijk vanaf gemaakt met dit
voorgerecht. Het lag niet geheel aan mij.

Ik vertelde je al eerder over de verse “grijze” of Noordzeegarnalen, de
lekkerste van de wereld. We plachten ze te kopen op de zaterdagmarkt in Helmond.
Daar stond van ouds her een kraam met sprot, paling, makreel, nieuwe haring en
mossels. Én verse garnalen. Verdwenen is de kraam, opgelost, verdampt, nooit
meer gezien. Een héél enkele keer bieden de andere vishandelaren nog verse
garnalen aan, maar dat is eerder toeval dan regel. Wij zijn onthand. Nooit meer
meditatief pellen op zondagochtend, nooit meer garnalenbisque van de schokken. Nooit meer
verse zoete garnaaltjes…

Ik kocht deze garnalen bij de plaatselijke super. Eigenlijk moet je het niet
doen, maar ik had er zo’n zin in. Deze garnalen worden vanuit Nederland naar
Marokko gevlogen, daar worden ze gepeld en dan weer terug gevlogen naar ons land
om vervolgens hun weg naar de consument te vinden. Je begrijpt dat er
conserveringsrommel aan te pas komt om de garnaaltjes op hun lange tocht te
vrijwaren van bederf. Al met al gaat de smaak er fors op achteruit. En al die
“foodmiles”…

Enfin, voorbewerkte garnalen dus. En hetzelfde gold voor de mayonaise, die
kwam uit een potje. Ik gebruikte die van de zuurwarenfabriek Devos & Lemmens
uit België. Daar is (nauwelijks) suiker aan toegevoegd. Té veel suiker bederft
de delicate, zoetige smaak van de garnalen. Je proeft dan alleen nog mayonaise.

De tomaten waren écht. Biologisch en uit Nederland. Ik sneed er de kapjes af
en holde ze uit. Het verwijderde pulp gebruikte ik in een ander gerecht. Ik
mengde een paar lepels mayonaise door de garnelen en scheurde wat sla ter
garnering. Ik vulde de tomaten en het gerecht was klaar.

Ach, we hielden er een mooie foto aan over, maar ik ga toch mijn uiterste
best doen om weer verse garnalen te pakken te krijgen. Zo veel lekkerder…

© paul