31-05-2013. De etappe ging van Torres del Rio naar Navarette, 33 kilometer.
Zoals je mogelijk merkte waren wij van het Ministerie enige dagen niet op onze vaste stek. De plaats waar wij verbleven bood slechts zeer beperkt internetverbinding en soms in het geheel niet. Zelfs het versleutelen van geschreven teksten lukte maar matig, hele lappen ben ik kwijtgeraakt. Links aan de artikelen hangen kostte de grootste moeit, sommige blijken achteraf gewoonweg niet te werken ( en het ontbreekt me aan tijd om alles te herstellen…). Twee dagen verscheen er door omstandigheden geen vers artikel. Niet dat iemand zich daar druk om maakte, behalve ikzelf dan toch!
Weer thuis ging het gedoe gewoon door. De router bleek stuk en het modem deed raar. De dagelijkse informatiestroom vanuit Spanje verliep getrapt en vaak helemaal niet. Foto’s dienden via allerhande apparaten en systemen te worden opgeladen. En ik kon schrijven wat ik wilde, de tekst kwam nooit aan op onze web site.
Intussen zijn er nieuwe spullen besteld bij Internetproviders en andere bevoegde instanties. (Kunnen we ook een afspraak maken met een monteur? Nee, dat kon niet want het gevaar dat de monteur eerder op onze stoep stond dan onze nieuwe apparatuur was niet denkbeeldig…)
Ellen er heeft op een provisorische, maar geniale manier voor gezorgd dat ik toch verder kan. Het hele huis door liggen er nu kabels. Voorzichtig lopen anders breek je je nek is het credo, maar het internet werkt!
Hond Jaros staat aan mijn broekspijp te sjorren, hij eist zijn avondwandeling op. Scheer je weg hond, in je mand, ik moet een stukje schrijven! Enfin, mijn kop is nog lang niet leeg, maar ik ga een poging doen. (Hoe eenvoudig is het leven van een pelgrim, en hoe gecompliceerd dat van een thuisblijver…)
Ik werk nu noodgedwongen vanaf de keukentafel. Voor me staat een boeket met bloemen te juichen, het is afkomstig uit de tuin van Marleen en de Jongste Bediende. En kijk ik naar buiten dan zie ik Ellen halsbrekende toeren uithalen bij het snoeien van onze druivenstokken.
Het bruggetje is niet denderend, ik weet het, maar het doet niets af aan het feit dat Ans en Jan vandaag ook sjouwden tussen druivenstokken. Ze hebben Baskenland definitief achter zich gelaten en lopen nu in Rioja. Rijke wijngaarden, bogaarden met amandel- en olijfbomen, graanakkers.
Het was de vaste lezer natuurlijk ook allang opgevallen, die staf van Zjoske werd nog zelden verloren sinds Ans zich er vaker over ontfermde…
Het brood werd gegeten in de stad Logroño. De belangrijkste kerk is er gewijd aan de Heilige Jacobus, Santiago, en men beeldde hem pontificaal uit als Matamores, Morendoder, te paard nog wel. (Intussen begreep ik dat middeleeuwse Spanjolen het woord Moor breed interpreteerden. Basken noemden ze ijskoud ook Moren…) De wandelaars namen uitgebreid de tijd om een en ander te bekijken.
(Intermezzo: het bij ons vaak gehoorde Stikt de Moort zou een verbastering zijn van Steek de Moor. Zo zie je maar weer…)
Oorspronkelijk hadden Ans en Jan een andere halteplaats in gedachte, maar het lopen ging goed, dus stapte men nog ene wijle door. En er was ook reden om door te lopen naar Navarrete, want een aangetrouwd familielid van Jan (zijn naam was Anton) had in een ver verleden vrijwilligerswerk gedaan in de pelgrimsherberg en daar wilden de wandelaars wel naartoe.
Ans en Jan boekten meteen maar slaapplaats in de herberg. Het leven bleek echter iets gecompliceerder in elkaar te steken; het familielid deed zijn goede daden bij de gelijknamige gemeentelijke herberg, maar die lag heel ergens anders. Enfin, de slaapplaats was al besproken en goed bevonden, maar uit piëteit bezochten de pelgrims dan toch nog even dat gemeentelijk onderkomen.
De wandeling door het plaatsje leverde een onverwacht concert op met Spaanse straatmuziek. Verder werd de kerk bezocht en moesten er pleisters ingeslagen (?!). De kerk overigens was in hoge barok uitgevoerd. Wat een praal schrijft Ans. Er werd juist op dat moment een boreling gedoopt, dat maakte het beeld van het Rijke Roosche Leven compleet.
De avondmaaltijd werd genuttigd in een herberg, genaamd Deportivo. En als je de wandelaars mocht geloven, serveerde men daar een uitstekende pelgrimsmaal. De avond verliep snel, de avond verliep aangenaam. Het was alweer tijd om terug te gaan naar de herberg.
De eigenaar van de herberg evenwel zat verlegen om een praatje en de wandelaars vonden het prima. Bedtijd was niet strikt gereglementeerd, dus werd er nog wat geleuterd. Op enig moment kwam Ans tot de ontdekking dat ze haar wandelgids ergens had achtergelaten, ze was er eigenlijk van overtuigd dat ze het boekwerk had vergeten in de wachtruimte van de apotheek. Dat was geen punt, meende de herbergier. Hij kende daar wel iemand, hij zou morgenochtend bellen. De gids zou dan worden nagezonden en alles kwam goed…
Tegen beter weten in gingen Ans en Jan toch nog even langs bij het restaurant waar ze hun avondmaaltijd nuttigden. De plaats waar ze gezeten hadden werd nu bezet door een Spaanse meneer. Hij zag de vertwijfelde blikken van de rondspiedende pelgrims en vroeg of ze misschien wat zochten.
Ach, een verloren reisgids? Ja, hij had er een, thuis… De meneer bleek een vrijwilliger van die andere herberg. Eén van de bij hem logerende pelgrims had het ding gevonden in de kerk. De meneer was het geen moeite om even naar huis te lopen en het kleinnood op te halen.
Wij konden weer rustig gaan slapen schrijft Ans.
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
