Het is rustig op mijn afdeling, ondanks de extreme binnentemperaturen is iedereen (behalve ik) in slaap gesukkeld. En hier zit ik dan op mijn werk met een fles Spa en een pot koffie en ik ga een stukje schrijven over wijn.
De uitgekozen wijnen voor Wine Blogging Wednesday, editie juli 2006 zijn: Peter Lehmann Weighbridge 2005 Unoaked uit Australië en Mâcon Villages Cuvée 2005 Blason de Bourgogne uit Frankrijk. Allebei gemaakt van 100 % Chardonnaydruif en allebei te bekomen bij Gall & Gall voor de prijs van om en nabij de 6,50 euro.
Mijn voorkeur voor witte wijnen gaat uit naar de Moezel, de Pfalz, de Elzas. Niks heb ik met wijnen uit de Nieuwe Wereld. Toen we drie weken geleden de boven genoemde flessen aanschaften en de inhoud proefden was het dan ook snel een uitgemaakte zaak. De Mâcon kenden we, die was al eerder redelijk bevallen bij een gepaste maaltijd, de Lehmann voldeed aan ons (ik geef het toe) vooroordeel, we vonden het niet veel. Het was echter een gezellige, maar slordige boel op het Ministerie, die avond. We dronken nog andere zaken en aantekeningen maken, ho maar…
We hebben de proeverij vanavond nog eens over gedaan, beter voorbereid en zorgvuldiger. Wonderlijk was dat zowel Ellen als ik de wijnen lekkerder vonden dan we ons herinnerden van drie weken geleden. We gebruikten de wijnen bij een maaltijd van kip met paddenstoelen in room. De Lehmann deed ‘t het best. Waarschijnlijk omdat die sterker, geprononceerder smaakte dan de Mâcon. Hij had een langere afdronk en je bleef hem ruiken ondanks alle andere tafelgeuren. De Mâcon viel een beetje weg bij de forse smaak van de maaltijd. Doordrinkend ná de maaltijd werden de rollen omgedraaid. Ineens werd het zoet in de Lehmann vervelend, de Mâcon evenwel smaakte best. En zonder eten deed die Lehmann wat heel veel Chardonnaywijnen doen. Ze worden opdringerig, een hoop smaak, maar weinig fijns. Een zelfde ervaring met de Lehmann had Ellen samen met haar collega’s
Het Ministerie heeft niks tegen de Chardonnaydruif en nog minder tegen de fijne wijnen die je er van kunt maken. Wil je Ellen écht een plezier doen, schenk haar dan een fles Chablis, of een Meursault van enige kwaliteit. Alletwee wijnen van 100 % Chardonnay. Waar het Ministetrie wat op tegen heeft zijn al die Chardonnaywijnen (hele Aldi’s vol) die een hoop smaak pretenderen, altijd té zoet zijn en opdringerig ruiken (dus niet geuren). Die pretenderen lekker te zijn, maar waarbij je in de plaats van afdronk een kleffe smaak in je mond overhoudt. Gelukkig was het niet zo erg met de twee gekozen wijnen.
Resumerend: kom je eten op het Ministerie dan is er een kansje dat je de Lehmann bij de maaltijd geschonken krijgt, daarvoor is-ie prima geschikt. Kom je een avond drinken dan zou het kunnen zijn dat we je de Mâcon voorzetten en je zult niet te klagen hebben. Die Lehmann krijg je dan niet (of we moeten helemaal niks anders meer in huis hebben).
© paul
