Het wordt laat, maar het is rust alom in ons huisje. Op het fornuis staat een pannetje kippensoep te trekken. Hond Max ligt al lang boven op bed, hij wél. Johann Sebastian Bach speelt een deuntje op de achtergrond, Himmelfahrts-Oratorium, BWV 11. Ellen redigeert haar kookschriftjes uit 1999. Er zijn verregaande plannen om die het komend jaar te publiceren (met dank aan onze correspondent in Moldavië). Ik beantwoord de post, die van het web-log, die van de mailbox. Er ligt nog zo’n hoop om over te schrijven, zo’n boel foto’s om te tonen, we raken hopeloos achter. Ik loop even naar buiten om nog een fles bier te halen. “Buiten” is onze natuurlijke koelkast. En dan sneeuwt het. Grote vlokken, op de heggetjes blijft de sneeuw liggen.

Wat is dat toch, die prentbriefkaarten romantiek? Waarom ontroert dat altijd weer? Waarom smelten wij weg voor de eerste sneeuw terwijl de eerste sneeuw gewoon smelt vanwege te hoge temperaturen? Valse romantiek? Misplaatste nostalgie? Ouwbollige sentimenten? Het zal allemaal wel lezer, het zal allemaal wel…

Ellen leest nog wat voor uit haar kookschriftjes, we moeten er om gniffelen. We schenken ons nog een consumptie in en maken aanstalten om naar bed te gaan.

Welterusten lezer,,,

© paul