Wij aten vanavond gewoon, heel gewoon… Een AGVtje zoals Foodbloggers het een beetje laatdunkend noemen. Aardappelen, groenten en vlees; tja, inderdaad, het lijkt niet bijzonder, ware het niet dat aardappelen en snijboontjes vers uit de tuin van Marleen en de Jongste Bediende kwamen. Eigen oogst boontjes, geplukt en zo in de pan. De aardappelen werden al eerder geoogst, maar toch, wat een rijkdom.
De Jongste Bediende en zijn vriendin Marleen zijn in het bezit van een enorme tuin. Een flink stuk is boomgaard met appel-, peren- en pruimenbomen. Vlak bij het huis is een siertuin waar de hobby van Marleen, dahlia’s, er duidelijk uitspringt. Voorts is de beplanting een waar Eldorado voor insecten, bijen en vlinders op de eerste plaats. Dan komt de kruidentuin, omringd door rozenperken, en via een beukenhaag in de vorm van een tunnel loop je dan de moestuin in. De tuin bestaat nu vijf jaar en ieder jaar wordt er een stukje grasweide ontgonnen en bij de moestuin getrokken. De eerste jaren waren er alleen aardappelen en uien, daarna werd op mijn verzoek het scala uitgebreid met selderij en platte peterselie. Het jaar daarna kwam er spinazie, snijbiet, radijs, heilige boontjes, sperzieboontjes, citroenboontjes. En toen kwamen ook de konijnen…
Een ware ravage richtten die lieve bruinogige donsbolletjes aan. En toen ze zich dan door het ontluikend groen gevreten hadden en men veronderstelde dat het ergste was geschied, lieten vervolgens de houtduiven hun oog vallen op die maagdelijke tuin. Ze werkten de pas geplante uien uit de grond. Niet omdat ze daar nou zo verzot op waren, ze beperkten zich tot het afpikken van het jonge schot van het pootgoed. Maar evengoed waren de juinen daardoor wel bezoedeld voor de eeuwigheid, dat kwam niet meer goed…
En dan waren er de kraaien die al heel snel snapten waar het hapje te halen viel. De merels ook, die konden van alles gebruiken, ook de zaken waar ze vanaf dienden te blijven.
En dan waren er natuurlijk de dodo’s…In andere delen van de wereld waren ze al duizenden jaren uitgestorven, maar een restpopulatie had wel degelijk zijn blik laten vallen op de tuinen van de Witte Brug; een catastrofe…
Maar goed lezer, dat was vorig jaar. Heden ten dage is de situatie op de Witte Brug van dien aard dat men zich er ten beste van bewust is dat er allerhande diervriendelijke, edoch noodzakelijk, maatregelen voor handen zijn om rampen als voorheen te voorkomen.
Men schafte zich wat netten, wat hekwerk en een nieuwe kat aan en de schadelijke gevolgen bleven dit jaar vrij aardig uit.
En dat nu lezer was de reden dat wij vanavond genoten van onze AGV. De aardappelen waren groots, de snijbonen waren mogelijk beter. En de worst kwam van Slagerij Snijders (half om).
We dronken een kopje espresso toe!
© paul/ellen.
Lekkerbekken. Maar zo doorgaan.
Met een A.G.V. tje is niets mis zolang je weet waar hij vandaan komt en met aandacht en liefde bereid is.
Hoe gaat het nu met Jan en Ans na hun fantastiese reis en dank zij jullie mooie site zo goed te volgen was.
Ken het probleem, hier idem dito. Volgend jaar komt er over de gehele groententuin een net !! Gaas hebben we al maar toch komen de kleine konijnen er nog in !
Trouwens het schijnt dat de konijnen hier (omgeving Oploo) myxomatose gekregen hebben.