Sinds de jaren dertig van de vorige eeuw staat het pand aan de overkant. Ons huis was er iets eerder.
En vanaf het allereerste begin werd er café gehouden in dat pand.
Ik heb er een groot deel van mijn leven tegenover gewoond, ik heb ze zien komen en gaan, de verschillende uitbaters.
De laatste pakweg twintig jaar bood het pand onderdak aan “Café Alleman”. Eerst gerund door een collectief, later uitgebaat door Mat en Suzanne.
En vrijdagavond hebben we het dan met z’n allen gesloten.

Het zijn met name de de activiteiten die “Alleman” tot een bijzondere gelegenheid maakten. Eerst en vooral was het een echt biercafé, lang voordat speciaalbieren gemeen goed werden. Altijd iets bijzonders uit de pomp, en altijd een verbluffend groot assortiment op fles.
Verder fungeerde het café als podium voor kunsten van alle diciplines, waarbij “levende” muziek de boventoon voerde. Maar ook Amnesty hield er domicilie, en het Literair Café, de Liederentafel, de ZAP, Hullie en Wai, de Trommelbende van Joyce. En al die anderen.
Elke dinsdagavond was er life-music van internationale allure, het kostte niks. Na afloop van het concert werd er rond gegaan met de pet om de artiesten een klein beetje schadeloos te stellen.
En natuurlijk was “Alleman” voor het Ministerie gewoon het-café-aan-de-overkant. Het buurtcafé waar we even binnen wipten voor een snelle borrel, een gloednieuwe dorpsroddel of gewoon om goede dag te zeggen.

Vrijdagavond sloten we het café, samen met een paar honderd andere gasten. Het was een geweldig feest, maar wel een met een diep droeve ondertoon. Mat en Suzanne waren oorspronkelijk van plan het bedrijf op een andere plek voort te zetten, dat gaat om allerlei reden niet door. 
Iedereen van de aanwezigen vroeg zich af waar men elkaar nu nog zou kunnen ontmoeten. Een alternatief is vooralsnog niet voor handen. Ons dorp heeft er voor enige tijd honderden daklozen bij!

Natuurlijk werden er tranen gepinkt en werden er troostende woorden gesproken. En ook de sloten drank die er vloeiden maakten van het feest zo’n sentimenteel-zompige gebeurtenis die ieder nog lang zal heugen.

“Alleman”  is niet meer, over een goed jaar zullen er appartementen tegenover het Ministerie staan.

© paul

P.s. Voor al dat volk dat om fotos vroeg van het feest: Ik heb op mijn Flickr fotosite een mapje aangemaakt met de titel: Afscheid Alleman. Met dank aan gastfotograaf Peer Schoofs die een deel van de foto’s maakte.
Ellen.