De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 12…

op weg

06-04-2014. De etappe liep van Rocroi naar Signy-l’Abbaye, 31 kilometer.

Om kwart voor acht vertrokken Ans en Jan vanuit Rocroi richting Aubigny-les-Pothées, het vermeende reisdoel van deze dag. Een hele mooie, maar zware tocht met veel klimmen en dalen. Door het afwisselend karakter van het landschap vloog de tijd, om 12.30 uur schoven de reizigers dan ook al Aubigny-les-Pothées binnen. Naarstig gingen Ans en Jan op zoek naar koffie.

Een besnorde meneer zag de wandelaars  de hoofdstraat afstruinen en sprak hen aan. Zochten ze iets? Ja, koffie… Daar moest de meneer (laten we hem Monsieur H. noemen) hen dan toch teleur stellen, in het dorpje was niks te krijgen. Maar of de wandelaars misschien bij hem thuis een kop koffie wilden gebruiken? Madame H. zou die met graagte zetten. En zo zaten de wandelaars dan even later aan de koffie bij de Famille H. Afgezien van een verkwikkende kom warmte werden Ans en Jan vergast op een aangename conversatie.

Daar het nog zo vroeg op de dag was en de reizigers so-wie-so weinig meer te zoeken hadden in Aubigny-les-Pothées besloten ze om er nog een goede tien kilometer aan te plakken. Monsieur H. was zo gedienstig om te telefoneren naar het mogelijk volgende slaapadres en regelde een reservering.

Ook de volgende tien kilometer boden een zeer afwisselende wandeling, soms zwaar, soms licht over paden en paadjes. En het bleef zaak goed op te letten om niet te verdwalen.

Om 16.00 uur waren de reizigers op de plaats van bestemming, het plaatsje Signy-l’Abbaye. Het was nu een kwestie van wachten op de hospita. Een terras bood rust en heerlijk koel Kronenbourg.

In het gastenboek op de diverse logeeradressen lezen Ans en Jan soms berichten van Nederlanders die kennelijk één dag voor hen lopen. Het toeval wil dat ze regelmatig van dezelfde slaapplaats gebruik maken. Ans opperde al eens dat wanneer ze wat doorstapten, ze die gasten wel in zouden halen. Nou, daar zijn ze nu aardig mee bezig…op weg

Het kaartje biedt een verhelderend zicht op de tocht tot nu toe, een soort tussenbalans. Nog een paar dagen en de wandelaars marcheren de Champagnestad Reims binnen, goed voor een prachtstempel…

© paul

Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen.

De lange weg naar Santiago de Compostella, etappe 11…

rocroi 164305-04-2014. De etappe liep van Oignies-en-Thiérache (B) naar Rocroi,(Fr) 15 kilometer.

De wandelaars lopen al sinds dagen door oorlogsgebied. Het begon een eind terug in België en voorlopig zijn ze er nog niet uit. De Eerste Wereldoorlog trok in alle heftigheid over deze streken. Schuldig landschap ten prooi aan ongekend geweld, dit jaar precies een eeuw geleden. Ik zal er beslist nog op terugkomen. Ook deze dag liepen Ans en Jan over een slagveld. Maar dan wel een slagveld van veel eerdere datum.

In 1643 besloten de Spaanse troepen om Frankrijk aan te vallen vanuit hun noordelijke positie ten einde de dreiging op de grens van de Spaanse Zuidelijke Nederlanden af te wenden. De Spanjaarden kregen klop, de Fransen wonnen. Wil je weten hoe het zit: klik hier

Zoals iedere dag (nou ja, bijna iedere dag) vertrokken de wandelaars in de vroege ochtend. Even buiten Oignies-en-Thiérache pikten ze het Pelgrimspad weer op en trokken vervolgens voor een kilometers lange tocht door Frans-Belgische wouden. Mooi en ruig, maar ook: keien, steentjes, rivierbeddingen, struikgewas, boomwortels, smalle paadjes en andere obstakels om over te struikelen, plat op je gezicht te gaan, uit te glijden of je anderszins te verwonden. En dat op sterk geaccidenteerd terrein. Het leek wel een survivaltocht schrijft Ans. Ondanks de moeilijkheidsgraad van de route had Jan weinig last van zijn been tijdens het lopen.

En zo staken de wandelaars dan voor het laatst de Belgisch-Franse grens over. Dag Belgenland, tot over een maand of drie…

In Frankrijk was het meteen oppassen geblazen. De Camino de Santiago, het Pelgrimspad wordt daar met andere tekens, belettering en pictogrammen aangeduid. Het vergde enige tijd om de betekenis van een en ander te doorgronden.

Al om 13.00 uur arriveerden de wandelaars in Rocroi. Erg vroeg, maar de overweging om er nog wat kilometers aan te plakken werd verworpen want de reizigers wilden afwachten hoe het met Jans been zou gaan. Conclusie van de dag: het gaat goed, het been is nog wat gevoelig maar zeker niet slechter dan voorgaande dagen.

Dan maar het stadje in. Ergens in Rocroi ontmoetten Ans en Jan medepelgrims. Het volkje kwam uit Australië en had gepland om 4 maanden onderweg te zijn. Ze waren gestart in Namen en volgden de Camino de Santiago tot Pamplona. Slapen deden ze in een tentje. Óók leuk zeiden Ans en Jan, maar gingen dan wijselijk op zoek naar een degelijke plaats om te overnachten.

Via Tourist Information huurden ze voor één nacht een gerestaureerde gite. Het optrekje was erop ingericht om meerdere pelgrims te ontvangen, maar Ans en Jan waren de enige bezoekers. Het was dan ook nog vroeg in het jaar…

Nog een kleine toevoeging van (en voor) mezelf. Ik verzamel al sinds mensenheugnis tinnen soldaten. Ik beschilder ze ook, het is een heel serieuze bezigheid. In Rocroi is een museum dat de Slag van 1643 herdenkt. Dat doet het museum onder anderen met een diorama met 15.000 tinnen mannetjes. Ik ga dat museum bezoeken. Moet jij ook doen lezer…

© paul