Zaterdagavond trokken we op. Ondanks alle voorpret van Pekskes maken, Generaal Alaaf, Bonte Avonden en wat we zoal nog meer bezochten in de aanloop: nu ging het Grote Feest van start. Bij Dientje Wijn was het te druk, bij de Keijzer te stil. We streken neer bij ‘t Ridderhof, met z’n allen. Een gouden greep. Volop levende muziek, met als hoogtepunt een gastoptreden van een band uit een aanpalende gemeente. Ik was totaal van mijn sokken.
Ze heten Nummerke 3. De band bestaat uit louter jong volk en ze blazen de sterren van de hemel. En doorheen het hele optreden zie je de hand van een begaafd regisseur, zodat het spektakel ook visueel een lust voor het oog is. Daar kan deze en gene nog een puntje aan zuigen…
Zoals altijd was er een moment dat iedereen iedereen kwijt raakt. Dat hoort zo. Het kwam er op neer dat Marleen, Ellen en ik neerstreken op het overdekt terras van D’n Engelenburght. We komen daar vaker, om even uit te rusten, even bij te komen. Op zaterdag sloten we er onze dag mee af…
Op zondag verzamelde het gezelschap zich naar traditie op het Ministerie om daar de Grote Optocht af te wachten. Die komt altijd langs, we mogen graag geloven dat ze dat speciaal voor ons doen. Nadat de laatste wagen (gekochte wagen, Walter?) voorbij was getrokken spoedde het gezelschap zich naar De Keijzer. Stampvol, veel bekenden, nog meer onbekenden (we worden oud…). Het was daarom dat penning- en consumptiemeester Toon het gezelschap richting Engelenburght dirigeerde. Niet dat het daar minder druk zou zijn, het is op Carnavalszondag overal druk! Nee, het had er meer mee te maken dat die plaats onderdak biedt aan het Bejaardencarnaval.
We hebben er altijd wat meewarig naar gekeken, naar dat Bejaardencarnaval. Maar de tijd staat niet stil, een goed deel van ons gezelschap schuift ongemerkt in de gelederen van de Gezegenden der Dagen. Of we dat nu willen of niet.
Evert, toch een van de jongeren van ons, zag zijn kans waar. Als zelfbenoemd intrigant startte hij onmiddellijk onderhandelingen ter overname van de Bejaardencarnavalsclub. En naar het schijnt met succes. Wie weet levert de omgeving van het Ministerie het komend jaar diverse hoogwaardigheidsbekleders. En dan zal er ook grondig geherstructureerd worden in het gebeuren van de Laotbloeiers. Je hoort er nog van…
We aten met z’n allen, ik telde op een goed moment vijfentwintig mensen. Er was bonensoep, goed brood en fijn beleg. Anita zorgde traditioneel voor Kerriesoep en gebraden worst. Enige van ons trokken daarna nog verder, maar de geleden waren fors uitgedund. We worden ouder.
De Jongste bediende hebben we nauwelijks gezien. Hij frequenteert letterlijk alle podia van ons dorp, met nu en dan een uitstapje naar het Buitenland. Tomeloze energie, die man. Maar ja, hij is nog jong…
En ik moet nu weg, Ellen belde, ik word verwacht…
Nee Paul De wagen is niet gekocht.