Binnendringen in je woonst doet hij normaal gesproken niet, de Apodemus sylvaticus, beter bekend onder de naam Bosmuis. Hij heeft er gewoon niks te zoeken, in jouw huis. Maar de forse kou en de witte sneeuwdeken van de laatste dagen dreven dit specimen waarschijnlijk naar ons keldertje. Hij wist kennelijk ook niet zo goed wat hij kwam doen. Ik heb althans geen schade kunnen ontdekken aan onze voorraad etenswaar.

Het beestje is op een of andere manier in een oude wijnkaraf beland, je houdt het toch niet voor mogelijk! Dat zou een huismuis nou nooit zijn overkomen…

En het beestje mocht van geluk spreken dat we toevallig op die dag op die bewuste plaats in de kelder moesten zijn. Voor hetzelfde geld kwamen we in tijden niet op die plek. Hij zou een gruwelijke hongerdood gestoven zijn.

Ik haalde de muis met karaf en al naar boven en zette hem op de tafel. Het beest was zichtbaar van slag, maar toen ik wat vogelvoer in de karaf strooide begon hij onmiddellijk te eten. Honger is kennelijk sterker dan angst.

We lieten het beestje rustig zijn buikje volproppen en gebruikten in de tussentijd onze avondmaaltijd. Daarna wandelde ik met karaf en muis naar het plantsoen, aanpalend aan de brandweerkazerne. Daar heb ik het beestje bevrijd uit zijn stolp. En met achterlaten van wat vogelvoer groette ik hem vriendelijk. De muis zocht meteen laag bossage op. Hij zal het wel rukken, hij is bosmuis…

© paul