Dit was vandeweek wat er nog restte van vier mooie worstjes. En ook die restanten bestaan inmiddels  niet meer. We beginnen aardig door onze meegebrachte eetwaar te geraken.

We kochten de worstjes op de markt bij dat mannetje waar we ook de fagots gekocht hadden. Het was een speciaal aanbod, vier voor een tientje. Normaal zijn die dingen veel duurder, maar het was Quatorze Juillet en het mannetje wilde iets extra’s doen.

De kleur van de touwtjes gaf aan wat de inhoud van elk worstje was. Geel betekende eend, rood-wit fazant, blauw-wit paddenstoelen en rood-blauw stond voor vijgen. Ik had het snel genoteerd op de achterkant van een visitekaartje van het Ministerie, ik zou het nooit onthouden hebben…                  De basis van elk worstje was varkensvlees.

Nogmaals, het waren heel behoorlijke worstjes, maar niet van de top-kwaliteit die we een paar kraampjes verderop vonden. Ze waren goed gedroogd, en toch niet te hard geworden. Al smaakten de worstjes dan allemaal verschillend, ik proefde weinig paddenstoel, eend of fazant. Alleen die vijgenworst… De smaak en het zoet van de vruchten plooide zich zo mooi om die van het sappige varkensvlees. Daar zou ik nog graag eens wat kilometers voor omrijden.

De prijs-kwaliteitsverhouding was overigens prima.

© paul