Hoe het (voorlopig) afliep…

KG Lunéville...

Die ochtend dan haalde ik Ellen op in Helmond. Ze stond, gekleed in haar chique goed en bepakt en gezakt, op me te wachten in de gang van de Cardioafdeling van het Elkerliekziekenhuis. Het zag er allemaal weer bijna normaal uit, enfin…

Intussen is Ellen alweer een paar dagen thuis. Het euforisch gevoel van thuiskomen zakte al snel en er kwam een lichtelijk teleurgestelde stemming voor in de plaats: je bent weer thuis en dat is fijn, maar nu dringt zich de alledaagse realiteit op. Je staat nog helemaal aan het begin van het genezingsproces. En het gaat hoe dan ook nog heel lang duren.

Enfin, het heeft weinig zin er lang over te zeuren: realiteit is realiteit. En we gaan er het beste van maken, zoveel is zeker.

De hartelijke groeten van Ellen en onze oprechte dank voor alle welwillende en bemoedigende reacties, briefjes, kaarten en tekeningen. Wil je langs komen, je bent van harte welkom. Laat het me wel even weten vantevoren. (En voor de rest moet je het voorlopig met mij doen op deze website, maar dat had ik geloof ik al gezegd…)

© paul

2 thoughts on “Hoe het (voorlopig) afliep…

  1. Het is nu 20 dagen na je laatste berichtje en ik hoop oprecht dat Ellen zich beter voelt en weer naar de 100% toegaat (of al is?) Wens jullie veel succes!!!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *