24-06-2014. De etappe ging van Melide naar Arzua, 18 kilometer.
Ezeltjeskruik noemde Jan van Gemert het ding. Jan bezat verschillende exemplaren, hij bracht ze mee uit Spanje. Ik was op slag verliefd op die kruiken en zeurde hem de kop gek ten einde er een van hem te kunnen overnemen.
Nu had Jan al jaren een oog op een van de Koreaanse potten die in onze keuken stonden te lonken, dus lag het voor de hand om een handeltje te maken: hij die ene Koreaanse pot, ik een ezeltjeskruik. En we werden er geen van beide slechter van: ik bezat twee nagenoeg identieke potten, ik kon er dus een missen. En Jan zat so-wie-so ruim in z’n kruiken.
Of de naam ezeltjeskruik authentiek was weet ik niet, ik heb altijd een vermoeden gehad dat Jan de naam zelf verzon. Maar het dekte wel min of meer de lading. De kruik werd gebruikt op reis of bij het werk op het veld om de dorstige boer of reiziger de kans te bieden zich te laven aan koel helder water. Hij (de kruik wel te verstaan, niet de boer) werd dan aan de haam of het zadel van paard, muildier of ezel gebonden. De kruik had een platte achterkant, zodat hij gemakkelijk tegen de flank van het beest bleef hangen en niet vervelend ging schommelen. Het materiaal waaruit de kruik werd gebakken was een eenvoudige, wat ruwe klei (vuile pijpaarde misschien) en glazuur ontbrak er in het geheel.
De reden dat dat glazuur ontbrak was eigenlijk een simpele. Dit soort kruiken werden ‘s nachts in de waterput gehangen. Ongeglazuurde gebakken klei was licht poreus en dus zoog de kruik zich vol koel water. En ook de inhoud was koel; bronwater kwam zelden warmer dan 10 graden opgeborreld. En aangezien steen een slechte geleider was liet de kruik overdag slechts mondjesmaat zijn koelte los. Pas in de avond raakte het water aan de lauwe kant, maar dan werd de kruik weer voor een nacht in de waterput gehangen. Simpele natuurkunde, maar onwaarschijnlijk effectief in gebruik.
Enfin, de kruik hangt intussen al weer een jaar of vijfentwintig in onze keuken, je mag hem wel komen aaien als je wilt. Dit exemplaar komt uit Baskenland, maar ik begrijp dat ze in een grote delen van Spanje in gebruik zijn of waren. Bij nader inzien lijkt de kruik wel wat op die Tietjeskaas. Dat zal dan de Noord-Spaanse invloed zijn…
En terwijl ik dat verhaal van die Ezeltjeskruik zat te verzinnen kwam er een foto binnen op Ellens telefoon, het was nog vroeg in de ochtend. Een afbeelding van een Caminobaken was het; Santiago 50 kilometer, het stond er echt! Op slag kreeg ik de kriebels, het einde van de reis was nu overduidelijk en onvermijdbaar in zicht.
Op 26 juni wilden de pelgrims Santiago de Compostella binnentrekken, zo stak het in de planning. Die afstand van een goede 50 kilometer kon dus uitgesmeerd worden over drie werkdagen. Over een slaapplaats maakten ze zich niet druk, er was zat te vinden zo dicht bij de Pelgrimsstad. Ook leeftocht inslaan vormde geen probleem meer. Geniet die laatse drie dagen zoveel mogelijk, hield een medepelgrim hen voor. En Ans en Jan dachten er precies zo over.
Een wekker werd er niet meer gezet, men zag wel… Tegen 07.00 uur stonden Ans en Jan op en om 07.30 was het tijd om op te stappen. Een eenvoudig ontbijt met geroosterd stokbrood en jam werd weggespoeld met een kop sterke koffie, Spaans ontbijt noemde Ans het…
De dag lag open en de route was niet lang, alle tijd om her en der aan te leggen. Het begon al in de Santa Maria, een van oorsprong romaans kerkje in de vertrekplaats Melide, waar de reizigers onder de indruk raakten van de laat middeleeuwse freco’s.
In de buurt van de kerk had het Toersitenbureau zich gevestigd, daar moest de stempel worden gehaald. Daar ook kregen de pelgrims te horen dat er op de laatse 100 kilometer minimaal twee stempels per dag gehaald dienden te worden, wilde men in aanmerking komen voor het Santiago-diploma… Het is niet geheel duidelijk hoe Ans en Jan hierop reageerden, maar het thuisfront was verbolgen.
Het zou betekenen dat de eerste de beste smurf die die laatste ( en voor hem enige) honderd kilometer op z’n janboerefluitjes wandelde en wat stempeltjes liet slaan, aan het eind z’n speldje kreeg, terwijl wandelaars met 2400 kilometer in de benen het verder wel kunnen schudden. Welke Paap was hier uit de bocht gevlogen? Enfin, we zouden zien…
De hagelstenen van de vorige dag, groot als golfballen, waren nog niet geheel weggesmolten op de hogere delen van de tocht. Het was de sport om erover af te dalen, het leverde een aardig plaatje op.
Het was deze dag toch weer flink klimmen. De wandelaars vonden het niet erg, het ging hen gemakkelijk af. Maar begrijpen deden ze het niet helemaal; het voelde aan alsof men naar grote hoogte steeg, terwijl Santiago op korte afstand lag, op slechts 251 meter.
Door de eucalyptusbossen voerde de etappe naar Castaneda. In dat plaatsje lag een kerkje waar maar liefst drie prachtbeelden van Jacobus te vinden waren. Het loonde de moeite ze te fotograferen.
In Azura werd dan geboekt bij de Pelgrimsherberg. Een prima plek om te zijn, vriendelijk en redelijk ruim van opzet. Een goed geoutilleerde keuken bezat de herberg ook, van alle gemakken voorzien om zelf een pelgrimsmaal te bereiden. Vreemd genoeg waren er dan geen pannen te vinden, en ook aan bestek ontbrak het er. (Bondje met de Horecaf…) Typisch voor de streek dachten Ans en Jan, ze hadden het al vaker meegemaakt. Zijn benieuwd of ze hier de cursus naaien zonder draad al gehad hebben schrijft Ans.
Maar goed, het werd verplicht buiten de deur eten, merkten de wandelaars wat benepen op. Wij, thuis aan de keukentafel (Ellen, Vriend Jan en ik) keken elkaar wat verwonderd aan toen we het verslagje uit Arzua lazen. Wat willen jullie nu toch? Jullie zouden gaan genieten, waarom dan geklaagd over ontbrekend kookgerei… Zoek een goed restaurant op, profiteer van de mooie Noord-Spaanse keuken, kies uitgelezen spijzen en laat je vollopen met de beste drank. Jullie hebben het verdiend…
De lunch, deze dag, was niet oudbakken. Knapperig vers brood en twee bakken Paterkesbier. En ach, dat kaasje…
Ans sliep die nacht in bed nummer 33. Het gaf al een beetje een thuisgevoel.
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
50 kilometer. Ook van de lezer maakt zich enige ontroering meester.
Zal het dan echt afgelopen zijn over een paar dagen: Niet meer de verwachting van wat er morgen gebeuren zal. Niet meer de fotoos van lokkende verten. Niet meer de boeiende verhalen van Paul. Dat wordt afkicken.
Of liever:
Ans en Jan: loop de hele weg alsjeblief ook terug.
Martien