En toen was ik eindelijk bij met schrijven. Ik kon gisterenavond met een gerust hart het stuk van dié dag plaatsen, de beschrijving van de tocht van dezelfde dag als die van publicatie. Actueler kon het niet, en de lezer werd op zijn wenken bediend. Ik dacht: dat ga ik volhouden… En toen kwam er dus vandaag niks uit Spanje. En daar zat ik met mijn goede voornemens… Een intermezzo dan maar…
En zo zaten we weer eens in het Café van Meester Jan. Ik ben daar vaak te vinden en ook Pelgrim Jan is er vaste klant. We kregen het weer over de Doedelzak en ik begon te vertellen over de doedelzakmuziek in mijn platenkast. Ik had uiteraard muziek uit Scotland, maar ook muziek van Bretonse origine. Die uit de Pas de Calais zongen erbij en die uit Macedonië deden iets heel droevigs met het instrument. En natuurlijk was muziek uit Ierland, gespeeld op die prachtige Ulian Pipe, een doedelzak die niet wordt aangeblazen, maar zijn lucht krijgt via een blaasbalg, die onder de arm wordt gedragen.
En ik vertelde dat ten tijde van Johann Sebastian Bach, in de Barokke Tijd, die doedelzak een concertinstrument was, Musette noemden de Fransen het, (hun alledaagse naam voor de doedelzak is Cornemuse..). Ook die Musette werd gevoed via een blaasbalg, het was een ingewikkeld instrument met een ingewikkeld mechanisme om in allerhande toonsoorten te kunnen spelen. Er was door vooraanstaande componisten voor het instrument geschreven.
Jan geloofde me niet. (de Jongste Bediende dacht overigens ook dat ik uit mijn nek zit te kletsen…) Ik werd een beetje taai en zei: Ik heb die muziek op plaat, en die plaat staat toch echt in mijn kast… Jan bleef sceptisch: As da zo is dan gohdege um mar haole…
Ja, dat dacht ik niet lezer. Hij daar gezellig limmeneren terwijl ik op de fiets naar huis kon om een plaat te halen, die dan niet eens kon worden afgespeeld want Vriend Jans draaitafel vertoonde nukken. (En de eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik van nature ook wel een beetje lui ben..)
‘s Weeks daarop zagen we elkaar weer aan de borreltafel. Ik was de plaat vergeten mee te nemen en Jan geloofde mijn verhaal nog steeds niet. Ook daarna kwam het gedoe nog enkele malen ter sprake, maar zoals dat gaat met die dingen, het meningsverschil verdween naar de achtergrond en uiteindelijk werd het bijgezet in de vuilnisbak van Vadertje Tijd.
Maar vandeweek moest ik er weer aan denken, zomaar uit het niets. Dus vroeg ik Ellen om een foto te maken van de Elpee. De wat grove handen die je erbij ziet zijn écht van mij! Ik kan de plaat niet laten horen, maar ik heb een sprekend alternatief gevonden op YouTube. Jean-Pierre Van Hees bespeelt de Musette Barocca.
En vind je het leuk dan laat ik je, als toegift, nog een stukje horen uit een concertje van Corette: Klik hier… Enfin Jan, wanneer je weer thuis bent kom ik je de kop gek draaien met al die juweeltjes uit mijn kast. Ik ga ervan uit dat je die vreedzame muziek ook mooi vindt, al bespeel je zelf An Instrument of War…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
Maar wat doet hond Spot nou op dit plaatje?
gr. piet en feli