24-05-2014. De etappe liep van Osrabat naar Saint-Jean-Pied-de-Port, 24 kilometer.
Over Osrabat dient nog iets gezegd te worden. De wandelaars sliepen er in het pelgrimshuis, het was nog maar een goede twee jaar oud. Nieuwe gebouwen mochten dan vaak wat minder sfeer hebben en ze misten de romantiek van de ouderdom, maar evengoed was het wel lekker om eens verwend te worden met modern comfort.
Bijvoorbeeld een maaltijd maken op een modern komfoor, het was een genot. Ans en Jan bereidden er met genoegen een tomatensoepje. Dan roerei met ui en tomaat. Kaas toe… Karin en Patrick aten mee. (Er waren nog meer gasten in de refugio, maar die lagen allemaal vroeg op bed.)
Deze ochtend werd er gestart bij goed weer, en het zou de hele dag goed blijven. Bij het belendend barretje, annex brooddepôt, had men nog snel leeftocht ingeslagen. Een mooie route lag in het verschiet, hoewel minder spectaculair dan die van de voorgaande dag.
Ferm stijgen en dalen vormde het credo, het waren per slot de Pyreneeën waar de pelgrims doorheen zwierven. Een ruime pauze, zo rond het middaguur, was dan ook geen overbodige luxe. Het brood werd gegeten op een muurtje, en er werden dutjes gedaan.
Half drie sloeg de torenklok van de plaatselijke kerk toen de wandelaars Saint-Jean-Pied-de-Port binnenliepen. Daarmee werd een nieuwe mijlpaal bereikt. Of eigenlijk twee: Saint-Jean-Pied-de-Port vormde de poort naar Spanje! Én klaarblijkelijk was nu tweederde van de Lange Mars volbracht. (Of men had nog éénderde te gaan, daar wil ik even vanaf zijn…)
In het stadje vloeiden nagenoeg alle noordelijke en oostelijke Compostellaroutes tesamen. Het was er een komen en gaan van pelgrims. Over Saint-Jean-Pied-de-Port schrijft Ans: Het plaatsje heeft wel een hoog Valkenburggehalte, toch is het heel bijzonder hier te zijn.
Men wandelde er eens rond en het Pelgrimsburo werd begezocht. Men boekte de refugio voor de nacht en streek hierna neer in een café om het Overwinningsbier te drinken. En daar de wandelaars nu in dat café voor de komende uren domicilie hadden gevonden, kon ik even iets geheel anders kwijt, speciaal voor al die nieuwe lezers van het Ministerie. De vaste fans zouden het stukje over kunnen slaan…
Zoals bij elk ministerie scharrelen er ook op het Ministerie van Eten en Drinken wat ambtenaren rond. Natuurlijk genieten wij, Ellen en ik, de status van Minister, baas over deze burelen. Dat lijkt me logisch, daar hoeven we het verder niet over te hebben.
Zoals elk zichzelf respecterend buro houden ook wij er een Jongste Bediende op na. We hebben hem al in dienst vanaf het begin van ons virtuele bestaan, sinds 2005. Hij is voor een deel gemodellleerd naar de Jongste Bediende van de uitgeverij Dupuis, beter bekend onder de naam Guust Flater.
Er zijn een aantal overeenkomsten tussen die twee: het zachtmoedige karakter, de goedlachsheid, de inventiviteit, de niet aflatende solidariteit voor hun werkgevers.
Verschillen zijn er ook: daar waar Guust Flater de loomheid in zijn doen en laten nauwelijks kan verbergen, jakkert onze Jongste Bediende door het leven.
Wij zijn groots op onze Jongste Bediende, we zouden hem niet willen, niet kunnen missen. Soms lenen we hem even uit. Het zij voor reclamedoeleinden, het zij voor een goed doel [het Minsiterie is namelijk ook een NGO (Ni dieu, ni mâitre..)]. De Compostellareis ís zo’n goed doel.
We zonden hem dan vandeweek uit om ontwikkelingswerk te plegen in Spanje. De Jongste Bediende zou onze wandelaars daar voorzien van écht bier en van doedelmuziek. En we zonden Vriendin Marleen mee, iemand moest toch op dat jong passen…
Enfin, we hadden hem weer eens onderschat. Om 17.30 uur ontmoette de Jongste Bediende de wandelaars in voornoemd café. Het was helemaal niet in Spanje, dit was nog Frankrijk.
Het weerzien was groots en het feestje kort. De Jongste Bediende moest op tijd slapen, de volgende dag diende hij kwartier te maken. De verjaardag van Jan zou dan gevierd…
Verzoek aan de wandelaars: houd de Jongste Bediende niet te lang bezig, we missen hem nu al. En Vriendin Marleen ook…
© paul
Klik bij Catagories (in de rechter kolom), of onder dit artikel op reis naar Santiago voor alle artikelen. En voor het overzichtskaartje van Sas: klik op de link hieronder.<iframe src=”https://mapsengine.google.com/map/embed?mid=zdjs6EO5tq8A.klZPafK3sUQo” width=”640″ height=”480″></iframe>
Lieve Ans,
Wij hebben je kaartje ontvangen. Fijn dat jullie blij zijn en dat het zo goed gaat. Al in Spanje gewoon, kei goed!! Wij wensen jullie nog een goed laatste stuk! Veel plezier met jullie laatste passen.
Groetjes van ons!!!
Dag Jan en Ans,
Saint Jean Pied de Port, Jullie hebben de Spaanse grens bereikt.
Toppie !!!!! Spanje is erg mooi om te wandelen. Op naar Pamplona.
Groetjes Ad en Narda
Gaandeweg ga je beseffen
gaandeweg dringt tot je door
waar de tocht je toe zal brengen
gaandeweg zie je het spoor
gaandeweg kom je erachter
gaandeweg groeit het gevoel
dat het eindpunt niets is dan een middel,
en de weg -het weg zijn- is je doel
‘Ultreia!”, zongen de middeleeuwse pelgrims tussen Roncesvalles in de Pyreneeën en het verre Galicië: “Voorwaarts, voorwaarts!” door donkere wouden en over bergpassen.