Wat eraan vooraf ging…

IMG_0617Het zal een uur of twee geweest zijn toen we op vrijdagmiddag op onze vaste plaats aan de keukentafel schoven. Nagenoeg alle boodschappen waren gedaan, de spulletjes opgeborgen, het huis gepoetst en de vermeende kerststress was in geen velden of wegen te bespeuren…

Zeeën van tijd hadden we; genoeg tijd om nog even het Café van Meester Jan te bezoeken en daarna de verjaardag van de Twins te vieren (negentien lentes zijn die kruimels alweer, waar blijft de tijd?..) Er was tijd genoeg voor een rustige maaltijd met z’n tweeën en Ellen vond ook nog ruimte om een swingende vulling te bereiden voor de visterrine die als voorgerecht gedacht was voor het nakend Kerstdiner, (enfin, voor twintig personen toch, da’s-nie niks).

Op zaterdag had ik een afspraak met Julia, onze vaste kracht bij het betere snij- en sloopwerk, en ook een beetje bij de noodzakelijke logistiek (zie kopfoto…).We zouden in alle vroegte naar de zaterdagmarkt in Helmond gaan om de laatste noodzakelijke inkopen bij elkaar te scharrelen. En aldus geschiedde. Tot grote hilariteit van Ellen d’r Facebookvrienden en tot grote ergernis (of was het scepsis) van Ellen lagen na ons vertrek de boodschappenlijst en mijn mobile communicatiemiddel eenzaam en vergeten op de keukentafel. Evengoed sprokkelden Julia en ik nagenoeg alle bestellingen bij elkaar, zomaar uit het blote hoofd. Nou ja, we vergaten de Mistletoe, de Fresia’s en kruiderij, maar een kleinigheidje blijf je altijd houden…

Terug thuis bleek Ellen al een gedeelte van het kerstdiner klaar te hebben en in de loop van de dag bereidde ze de rest. Mij restte slechts een torenhoge afwas. Maar géén kerststress…

Kersttip: laat ons Marleen een werkschema maken voor je feestje… Bij ons begon dat zo’n tien jaar geleden. Marleen deelde alle werkzaamheden in, hing er tijd en plaats aan en koppelde alle taken aan de competenties van de afzonderlijke deelnemers van het kerstdiner. Het weldadige gevolg van dat werkschema is dat Ellen en ik ons alleen druk hoeven te maken over het Kerstdiner, over voedsel en drank. De Twins boenen het zilver...

De menukaart wordt ontworpen en gedrukt. Voorts is er is een ploeg die meubilair aanvoert en op Tweede Kerstdag weer afvoert (en de gigantische kerstboom verplaatst). Er is volk om het bestek te poetsen, de kerstdecoraties te fröbelen, de tafel te dekken en de glazen op te wrijven. Er wordt stof gezogen, de vloeren worden gedweild en de hond geniet een extra wandeling. Om al die beslommeringen hoeven wij ons niet te bekommeren en de indeling van de werkzaamheden is van dien aard dat niemand ons in de keuken voor de voeten loopt. Tussen het diner en de kadootjes is er tijd om af te wassen. Ook dat heeft Marleen geregeld en met een gemotiveerd ploegje gaat het razend snel. En het aardige is dat al dat werk op Tweede Kerstdag nog eens wordt herhaald, zodat ons huis kort na het middaguur weer spic-and-span op orde is, gewoon alsof er niets is gebeurd. Een ware aanrader, zo’n werklijstje.

Enfin, na het gekook en het gepoets wordt het toch nog gezellig, elk jaar weer. Een deel van het volk blijft zitten aan de keukentafel, keurt alvast de Kerstwijn en pikt een hapje mee van het overschot van de diverse gerechten. Men doet zich alvast tegoed aan de bonbons die toch écht bedoeld zijn voor ná het diner, snuffelt eens wat aan de Armagnac en proeft een flintertje kaas. Of men drinkt gewoon een  kopje thee…

Ook dit ritueel herhaalt zich op Tweede Kerstdag, maar dan met de left-overs….

Enfin, over het diner komen we morgen te vertellen. Zoveel is zeker: geen gestress dit jaar, alles liep op rolletjes. Voor zover ik het kan inschatten (en dat kan ik in dit geval met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid) had iedereen het prima naar zijn zin. En onze Jop nog wel in het bijzonder. Hij keek zijn ogen uit, viel van de ene verbazing in de andere en nam luidkeels deel aan de conversatie (jammer genoeg was het niet helemaal duidelijk wat hij probeerde te vertellen). Toen er dan na de maaltijd gedanst werd raakte hij helemaal door het dolle en sloeg spontaan aan het haedbangen (waar heeft-ie dat nu weer vandaan?).

Een beetje weemoedig bedenk ik dat Jop zich van al dat gefeest en gedoe niks zal herinneren, een peuter die nog twee moet worden heeft niet het vermogen om dat allemaal op te slaan. Maar de basis hebben we gelegd… En er zijn altijd nog foto’s, filmpjes en stukje op de website…

© paul

In Flanders Fields…

unike Poppykrans...
Duizend maal excuus voor de tijdspanne tussen dit artikel en het vorige,  want juist in deze dagen voor de Kerst bezoekt men het Ministerie massaal (ruim twaalfhonderd unieke bezoekers per dag..). En dan staat er niks nieuws op de site…

Enfin, eerlijk is eerlijk, ik nam een slag om de arm en verwittigde je van het feit dat we het razend druk hadden (zie vorig artikel). Simpelweg komt het erop neer dat we er even niet waren. We verbleven in de Westhoek, het deel van Vlaanderen dat de Eerste Wereldoorlog in z’n meest heftige vorm te verduren kreeg. Met name de stad Ieper en de dorpjes daaromheen moesten het in ultimo ontgelden. Alles ging plat, geen steen stond meer op de andere…

En in dat stadje Ieper verbleven wij, honderd jaar na dato; we waren er met Ans en Vriend Jan. We woonden in een appartement, gelegen op een paar honderd meter van de Grote Markt en elke avond werd er de Last Post geblazen aan de Menenpoort bij ons om de hoek. We verbleven er omwille van het raadsel van de Eerste Wereldoorlog, maar er was meer…

Het beroemde (beruchte) bieretablissement De Twaalf Apostels was gevestigd aan de kop van onze straat, we werden er stamgast. Verder aten we er van alles in die stad en de kwaliteit was Vlaanderen op z’n best: van goedburgerlijke maaltijden tot exquise gerechtjes…

We zwierven door de Westhoek, deels op aanwijzing van (andere) Ans en Alex en we bezochten al die plaatsen die deel uitmaken van dat schuldig landschap (quote Armando); Langemark, Poelkapelle, Zonnebeke, Sint Jan, Poperinge…

Enfin, natuurlijk deden we ook Westvleteren aan. En bij uitzondering ging het daar niet over die Gruwelijke Oorlog, maar was het de verlokking van het Beste Bier ter Wereld, die ons oponthoud bepaalde. Maar daarover later meer.

Een verblijf in de Westhoek, in Ieper, is een onvergetelijke belevenis. Het kan niet anders dan dat je geïmponeerd, geëmotioneerd, gedesoriënteerd en geïndoctrineerd raakt. En passivist wordt. Het was heftig en wij werden er stil van…

Ps.: de foto toont een krans van kunststof klaprozen, hét symbool van het respect voor, de herdenking van, en het eerbetoon aan al die gevallenen in The Great War (La Grande Guerre, Der Grosse Krieg).

(Voor de goede orde: vanaf morgen volg je op deze web site ons gedoe met het aanstaand Kerstdiner en de festiviteiten daar omheen. Het gaat allemaal goed komen, zoveel is zeker…)

© ellen en paul…

Kersttip: Risotto met truffel…

risotto met truffel
Of het er dit jaar nog van komt om meer kersttips te publiceren op deze website valt te bezien. We hebben het de komende dagen nogal druk, en dan wil het werk op het Ministerie er nog wel eens bij inschieten. Maar vandaag heb ik er in ieder geval eentje: Risotto met truffel.

Over de verwerpelijkheid van koken uit pakjes en zakjes vond je al regelmatig artikelen op deze plaats. Maar er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen; Ellen schreef al eens over haar avonturen met truffelrisotto. Het komt uit een pakje en je hoeft je er in het geheel niet voor te schamen.

Het beoogde pakje (of zakje, wat je maar wilt) komt van een bedrijf dat zijn oorsprong heeft in Italië maar sinds 2004 ook een onderkomen betrekt in België. Het bedrijf luistert naar der naam Le Palais de la Truffe/ Eurotruffe. Je kunt hun Risotto à la Truffe bestellen via internet, maar in België en Luxemburg wordt die ook rond de feestdagen aangeboden in een aantal supermarkten (Cactus, Cora, Match en mogelijk nog andere, maar daar heb ik geen weet van). De prijs is om en nabij € 8,- voor 170 gram rijst met paddenstoelentoevoeging. Het uiteindelijk gerecht voldoet als hoofdgerecht voor twee personen, als voor- of tussengerecht kun je er veel meer mensen mee bedienen.

Niet is de inhoud van dit pakje al voorgegaard, je moet er zelf nog even aan werken. De ingrediënten zijn vacuüm getrokken in plastic. De inhoud bestaat uit eersteklas Carnarolirijst, de Rolls-Royce onder de risottorijsten uit Lombardije en Piemonte. Vervolgens bevat het zakje (minder dan een half procent) Zomertruffel, aangevuld met eenvoudige Champignons. Truffelaroma maakt de zaak compleet.

De manier van bereiden wijkt af van die van de traditionele risotto, maar wanneer je je aan de instructie op het pak houdt komt het allemaal goed. Wel wil Ellen gezegd hebben dat je beter iets van je eigen fantasie kunt toelaten om er een écht hemels gerecht van te maken.

De instructie spreekt van 700 ml. water waarin je de rijst moet koken. Maar een stevige runderbouillon, een geurige kippenbouillon of een zelf getrokken groentebouillon maken het écht lekkerder. En wanneer je geen bouillon hebt, en dus afhankelijk bent van bouillonblokjes, ga dan eens te rade bij onze Poolse medelanders. In hun grutterswinkeltjes vind je bouillonblokken met paddenstoelensmaak, prima spul. Ellen opteert voor een extra scheutje witte wijn.

Over het vervolg zijn Ellen en de producent van het pakje het roerend eens: er moet goede boter door, en niet een klein beetje! De producent spreekt vervolgens van de toevoeging van enkele schilfers Parmezaanse kaas. Ellen is van mening dat er flink wat kaas door het gerecht mag worden gemengd, en ook met de schilfers hoef je niet te zuinig te zijn. Ik ben het volmondig met haar eens.

© paul

Reerugfilet met rodewijnsaus…

reerugfiletIk kreeg dit jaar voor mijn verjaardag een bijzonder cadeau. Nou ja, álle cadeau’s zijn natuurlijk bijzonder, maar dit was wat ongebruikelijker dan een boek of een fles wijn of bloemen. Van Toon en Anita kreeg ik een prachtig stuk reerug. Keurig gevliesd, gevaccumeerd en diepgevroren. “Gij wit daar wel weg mee”, sprak Anita. Mooi cadeau! Het stuk vlees ging nog even terug in de diepvries tot een mooie gelegenheid. Op zo’n mooie gelegenheid kan je wachten tot Sint Juttemis, mooie gelegenheden moet je zelf scheppen. Vandaag dus, vandaag vond ik echt een dag om een stuk reerug te braden , en misschien heb jij beste lezer ook nog iets aan dit recept zo vlak vóór de Kerstdagen. reerugfilet
Het stuk woog ongeveer 450 gram, ruim voldoende voor twee personen dus. Ik liet het vlees heel langzaam in de koelkast ontdooien en droogde het goed af. Daarna op kamertemperatuur laten komen. Geen vliesje of ongerechtigheidje te zien, dus klaar voor gebruik.

  • Een paar regels voor het rood tot rosé braden van een stuk reerugfilet:
  • verwarm de oven voor op 120 graden (hetelucht)
  • Neem een pan die net groot genoeg is. In een te grote pan gaat de boter naast het vlees verbranden.
  • Dep het vlees goed droog en wrijf het in met wat zout
  • Verhit een flinke klont boter en bak daarin het vlees aan alle kanten mooi bruin, prik er niet in, keer met een vleestang of twee lepels
  • breng het vlees over in een ovenschaal en laat het nu in de oven ongeveer 15 minuten nagaren.
  • je kunt als je op het vlees drukt voelen hoe gaar het is, hoe soepeler het voelt hoe roder, hoe stugger, hoe meer gaar
  • haal het vlees uit de oven en laat het onder alufolie zeker 10 minuten rusten.
  • maak intussen de saus af
  • maak een stamppotje van gaargekookte pastinaak en aardappel; een flinke klont boter en wat room toevoegen en grof stampen.
  • snijd de reerugfilet in mooie dikke plakken, kruid ze af met versgemalen peper en eventueel wat zout.
  • maak de voorverwarmde borden op met wat pastinaak/aardappelstamp, een struikje gekarameliseerde witlof en een paar stukjes van de filet. Schep er wat rodewijnsaus over en geniet!

Erbij stoofpeertjes in rode wijn gestoofd met wat suiker, kaneel, kruidnagel en steranijs.

Kopje espresso toe!

© ellen.

 

 

Spruitjespuree…

Spruitjespuree...

Ach het spruitje.., ‘t blijft toch maar kwakkelen met dat groentje. Als kind werd je er beroerd van en op latere leeftijd, nadat je door schade en schande geleerd had dat die kleine kooltjes ook lekker kunnen zijn, kwam het er nog nauwelijks van om ze onder te brengen in je dagelijkse maaltijden. Zo gaat dat hier, en naar ik hoor gaat het zo op heel veel plaatsen.

Op de een of andere manier blijft er een negatief luchtje hangen om het spruitje (spruitjeslucht…). Terwijl, ik zeg het nogmaals, het eigenlijk een heel lekker groentje kan zijn. Zeker wanneer je de moeite neemt om er wat extra aandacht aan te besteden. Je hoeft écht geen tovenaar te zijn om Turkse spruiten met yoghurt op tafel te brengen. En het gerecht dat we ooit eens Venetiaanse spruitjes zijn gaan noemen heeft een vaste plaats bij onze tafelvoorkeuren gekregen. Ook dat is geen al te ingewikkeld gerecht, maar wel verschrikkelijk lekker.

Ik kijk regelmatig uit naar spruitenrecepten, maar je vindt ze slechts mondjesmaat. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik in het onlangs verschenen culinair standaardwerk De Grote Kleyn in de rubriek Kool een recept trof voor de minikooltjes .Salsa van spruitjes en salie noemt Onno Kleyn het gerecht. Het klinkt wat prozaïscher dan Spruitenpuree, maar het gaat over hetzelfde recept.

  • 250 gram (schoongemaakte) spruiten,
  • 8 blaadjes salie, fijngehakt,
  • 2 tenen knoflook, fijgehakt,
  • 10 eetlepels olijfolie van de beste soort,
  • peper en zout uit de molen,
  • kneepje citroensap.

Kook de spruiten beetgaar. Onno Kleyn geeft daar een minuut of acht voor, maar hij zegt erbij dat je in de buurt van je pannetje moet blijven en op tijd in je groenten moet prikken. (Té gaar is zonde, je puree zal te kledderig worden.) Giet de spruiten af en spoel ze grondig onder koud water om het garen te stoppen. Draai de afgekoelde spruiten in een keukenmachine tot een puree (salsa). Het hoeft niet helemaal glad te zijn, een beetje structuur mag best. Bak dan in een steelpan de salie en de knoflook exact 30 seconden (moet van Kleyn) in 2 eetlepels olie. Voeg de spruitenpuree toe, meng en draai het vuur uit.

Je kunt nu de rest van je maaltijd bereiden. Tegen de tijd dat alles klaar is warm je de spruiten zachtjes op. Heb je de goede temperatuur bereikt, maak dan het gerecht af met peper en zout, meng de resterende olijfolie erdoor en voeg naar smaak wat citroensap toe. Vorstelijke groente…

  • Opmerkingen:
  • Wanneer je twee eetlepels olie gebruikt om te bakken, houd je er dus acht over om door je puree te mengen. Wij vinden dat rijkelijk veel. Maximaal zes lepels voldoet voor ons.
  • Als bijgerecht voldoet de hoeveelheid voor 4 personen.
  • Heb je geen keukenmachine, dan kun je de staafmixer gebruiken. Let er bij het pureren op dat je een beetje structuur overhoudt.
  • De hoeveelheid groente was teveel voor onze maaltijd. Ik heb de volgende dag het restant door een beetje aardappelpuree gemengd. Ook dat leverde een prachtig gerecht op. Zo simpel, zo lekker…
  • Over de culinaire bijbel De Grote Kleyn kom ik heel binnenkort nog te schrijven.

© paul

Pittige linzensoep…

2016-12-06_12-13-08
Een rondje met Hond Jaros leert ons dat het nog steeds flink koud is. Het gedeelte van de tuin waar geen zon komt is wit van de rijp en in Friesland zijn de eerste schaatsers op natuurijs gesignaleerd. Zouden we weer een echte winter krijgen? Liefst zo één met tussen Kerst en Nieuwjaar sneeuw, met niet al te lage temperaturen en een mooi zonnetje… of vraag ik nu teveel? Nou ja, voorlopig verslaan we de kou met soep, warme soep is altijd overal goed voor.
Je kunt deze soep zo pittig maken als je zelf lekker vindt door toevoeging van meer of minder Biber. De pasta Biber Salcasi kent twee verschijningsvormen. Staat er op het potje vermeld dat het Aci Biber Salcasi is dan heb je te maken met de scherpe vorm, gemaakt van rode pepers. De milde vorm heet Tatli Biber Salcasi en daarin worden zoete paprika’s verwerkt. Biber is te koop in Turkse winkels.

◾Voor een flinke pan soep:
◾300 gram oranje linzen
◾2 uien in halve ringen gesneden
2 tenen knoflook, geplet en fijngehakt
◾3 aardappelen, geschild en in blokjes gesneden
◾2 eetlepels Aci Biber Salcasi (dat is flink pittig, voeg voorzichtig toe en proef)
◾scheutje olijfolie
◾2 eetlepels verse munt,fijngehakt
◾dikke yoghurt
◾eventueel wat zout
◾2 liter water

Verwarm de olie en bak daarin de uien en de knoflook even aan. Doe de Biber en de munt erbij en bak dat heel even mee. Doe dan de aardappelstukjes en de linzen erbij en giet er het water op. Breng de soep aan de kook en laat ze dan zachtjes 25 tot 30 minuten doorkoken tot de aardappels en de linzen gaar zijn. Pureer alles met de staafmixer tot een mooie gebonden soep. Proef of er zout bij moet. Meng de rest van de munt door de yoghurt en serveer de soep met een lepel muntyoghurt erin. Lekker met een stuk knapperig brood.

Kopje espresso toe!

© ellen.

Sinterklaastaart en andere genoegens…

Sinterklaastaart...Op 6 december vieren we de verjaardag van Sinterklaas, zo dacht ik mijn hele leven. Maar nu blijkt die datum in werkelijkheid te corresponderen met de sterfdag van de Goedheiligman. Nou ja…

Maar ach, dat speelde zich allemaal zo’n 1800 jaar geleden af, dus zoveel maakt het intussen niet meer uit. De avond van 5 december is natuurlijk veel interessanter. Dan vieren we Pakjesdag (niet te verwarren met pèkskesdag, want dat is een lokaal carnavalsgebruik van de Zwarte Kabouter Bende…). Gisteravond was het bij Jop thuis Pakjesdag. Met twee oma’s, twee opa’s, twee ouders en natuurlijk de Kruimel zelf.
Jop en z'n oma-oma...

Voor de gelegenheid had Jobs moeder (het Kind) een taart gebakken. Een taart met een kruimelige kruidnootachtige bodem, en heftige roomvulling en versieringen van chocolade en kruidnootjes. Een ware calorieënbom, maar verrassend en heel smakelijk.
De taart vond gretig aftrek bij het klein gezelschap, Jop echter taalde er niet naar. Hij had zich, behalve aan wat zandkoekjes en een pepernoot, tegoed gedaan aan échte Brabantse worstenbroodjes, hij kaande er zo twee weg. ‘n Beetje brood bleef over, maar de worst verdween onverbiddelijk in zijn gestel. Het jong is een ras-carnivoor, dat zit in z’n genen ingebakken. Dat heeft-ie van zijn vader en van z’n oma.

Rest me nog te vertellen dat Jop het merendeel van de avond doende was om zogenaamde kopjes thee en koffie uit te schenken uit zijn nieuwe serviesje. Met zogenaamde melk. En als je hem dan heel lief aankeek kreeg je een zogenaamd suikerklontje. Eén slechts, Jop is niet zo van zoetigheid, maar dat was je al wel duidelijk…

© paul