Die ene dag liep ik met Hond Jaros in strak tempo een zeven-kilometer-wandeling door de Pandelaarse Kampen, Koks en Esdonk (vise versa), de volgende ochtend haalde ik niet eens de broodstal van onze supermarkt, een goede tweehonderd meter van mijn voordeur… Ik moest omkeren en was letterlijk aan het stikken.
Een doortastend arts-assistent op onze Huisartsenpraktijk deed het enig juiste: ze stuurde me onmiddellijk in. En in het ziekenhuis deed ook de longarts het enig juiste, ze gaf me lucht!
Longaanval, zo heet hetgeen mij overkwam. Het komt erop neer dat de bescherming die ik in het dagelijks leven voor mijn matig functionerende longen hebt ontwikkeld, op agressieve wijze wordt doorbroken door één of meerdere virale infecties. De zuurstoftoevoer naar het lijf wordt voor een deel geblokkeerd. Je bent van het ene moment op het andere invalide, het gaat razendsnel. Ziekenhuisopname is meer dan wenselijk…
Respect en bewondering voor verzorgend volk, de verpleegkundigen en behandelaren van afdeling 3B van het Elkerliek Ziekenhuis in Helmond.
Ik ben intussen weer thuis, en blij toe, dat begrijp je. Ik scharrel wat door het huis, loop een piepklein stuk met Hond Jaros, ontvang bezoek, beantwoord telefoontjes, lees een boek en bekijk een documentaire. Ik lijd aan chronisch slaaptekort en mijn humeur benadert het vriespunt. Mijn omgeving, en vooral dan Ellen, heeft daar last van. Het duurt nog even voor ik weer de oude ben, maar het lijkt sneller te gaan dan ik verwachtte.
Dank aan al die belangstellenden, die me groetten, troostten, een hart onder de riem staken, bloemen en drank schonken. Dank aan Ans, die ons de eerste dagen met alle zorgzaamheid omringde. Dank aan Ellen, die het door mijn getrubbel te druk had haar eigen griep op een verantwoorde manier uit te vieren…
© paul
