Kaasfondue uit de Jura…

 

kaasfondue 008
Sinterklaas komt vanavond niet bij ons. Jammer, ik vind het altijd wel een heel leuk feest. Toch een reden om maar iets bijzonders te eten vanavond. Vorig jaar maakte Paul een echt Sinterklaasgedicht bij een te nuttigen fles wijn. Dit jaar bedacht ik iets lekkers bij een mooie fles uit de kelder. We hadden nog een mooie Jura wijn, uit Arbois.

Mijn gedachten gingen naar die zomerdag in de Jura. We zouden een wandeling maken en verdwaalden een beetje. En het was héét, zeer héét…Ons doel, een klein plaatsje St Anne, konden we niet eens vinden, zo heet was het…We besloten maar even te stoppen om ergens iets te drinken en vonden na nog een paar kilometer een gehucht. Een paar huizen en een zeer bouwvallige herberg, St Anne sûr Poste!!! Zonder er erg in te hebben hadden we ons doel zo ongeveer bereikt. Het zag er allemaal niet super de luxe uit, maar we hadden dorst en honger dus we besloten maar te wachten wat er kwam.
En dat was boven verwachting! Zelden heb ik zo lekker gegeten en gedronken dan daar in die krakkemikkige herberg. Kaasfondue was de specialiteit, met kaas van de kaasmakerij aan de overkant.
Salade erbij met ham uit eigen schouw. Sla uit de tuin. Wijn kwam van een paar dorpen verder. Ik zou nooit bedacht hebben dat ik ooit bij 36 graden kaasfondue zou eten en dat ik dat dan ook nog zó lekker zou vinden!
Met die gedachten haalde ik vandaag de fles uit Arbois uit de kelder. We kochten kaas en brood en besloten er een gezellige maaltijd van te maken.

Ik raspte de kaas, Paul ontkurkte de fles en…gedver…kurk… en niet zo’n beetje. De wijn was echt niet meer te drinken. Jammer, soms kan dat gebeuren. Gelukkig hadden we nog een andere (eenvoudige) fles witte wijn… en de kaasfondue was prima!

voor vier personen
1 teentje knoflook, pellen en pletten en heel fijnhakken
500 gram kaas, ik gebruikte vandaag 250 gram Gruyère, 250 gram Comté, grof geraspt  raspen, zelf raspen.
3 dl droge witte wijn
nootmuskaat, peper
2 theelepels maizena
1 eetlepel Kirsch

Neem een aardewerk fonduepan, die zetten minder snel aan.
Doe de knoflook en de wijn in de fonduepan en zet die op een zacht vuurtje.  Voeg de kaas beetje voor beetje toe en laat langzaam smelten. Als het begint te pruttelen de maizena aanmaken met de Kirsch en bij de kaasmassa doen. Goed roeren, nootmuskaat en peper toevoegen en even door laten pruttelen.

Maak een salade met groene sla en een paar hardgekookte eieren en een paar plakken goede gedroogde ham en geef er stevig brood bij.
Espresso toe.
@ ellen

Slopen en andere genoegens…

 

Cremant de Bourgogne 003

Het slopen van de tussendeur, eergisteren, bleek geen daad op zich. Het was slechts onderdeel van een verregaande opknapbeurt van de keuken. Alle koffiepotten, kruidenpotten, voorraadpotten en resterend keukengerei werden grondig ontvet en een deel van de keuken opnieuw geschilderd. En dat allemaal binnen de tijdsspanne van één etmaal. De Jongste Bediende tekende voor het sloopwerk, en Ellen voor de rest. Mijn aandeel in het hele gebeuren was nihil. Ik besloot dan maar voor Ellen te koken. Ik maakte een snelle, eenvoudige doch smakelijke en voedzame saus voor bij de pasta.

Ik liet een uitje in wat olijfolie glazig worden. Daarbij voegde ik een flinke teen knoflook(gesnipperd). Ik sneed een flinke tomaat uit de collectie van Piet in kleine blokjes en liet die vervolgens meesmoren. Toen het het vocht bijna verdampt was deed ik er de inhoud van een blikje tonijn bij. Op het allerlaatst ging er dan nog fors wat grof gehakte basilicum bij. Klaar was de saus. Geen peper, geen zout. De saus was zo prima van smaak. Intussen had ik de spaghetti gekookt en afgegoten. Ik schepte de pasta door de saus en het gerecht kon op tafel. Eenvoudiger kan het toch niet, zou je denken. Wat kan hiér nu mee fout gaan? 

De spaghetti lezer, de spaghetti… Het simpelst te bereiden onderdeel van dit simpele gerecht… De spaghetti was niet gaar! Even probeerde ik het nog te verkopen als “al dente”, maar ik moest toch snel toegeven dat ik het gewoon had verpest. Het gedoe leverde de hilarische situatie op van samen de bruikbare sliertjes, één voor één, uit de pan peuteren. Maar ik had er intussen behoorlijk de pest over in. Zodanig zelfs dat ik vergat een foto te maken.

Daarom schenk ik de lezer van dit artikel dan maar bovenstaand prachtbeeld. Ellen nam de opname op de ochtend dat we die mooie fles Crémant de Bourgogne dronken, een paar weken geleden. Het ging haar bij de foto speciaal om dat metalen dopje. Het heet Plaque de Muselet. Er schijnen hele volksstammen te bestaan die die dingen verzamelen. Er wordt zelfs voor zeldzame exemplaren grof geld geboden. Mij wordt overigens verboden wéér een nieuwe verzameling te starten! Ik gehoorzaam met tegenzin…

© paul

Noodgedwongen,…vanavond een stoofpotje!

17 april 2007 002
Ik wilde vandaag een uitgebreid verslag schrijven van ons
weekend in Luxemburg. Maar eerst even de kippenboutjes aanbraden, uitje erbij
en…, rats!
Dat komt ervan als je de messen niet tijdig slijpt…Het was
een diepe jaap, en ik moest even gaan zitten met een lap om mijn vinger tot de
snee dichtgetrokken was en er een pleister op geplakt kon worden.
Intussen
hadden we wél honger! Paul maakte op aanwijzing de rest van het eten klaar,
simpel, gewoon alles in één potje.
Recept volgt, even nieuwe pleisters
plakken.

© ellen

Makreel…

 

 

 

1 april 2007 011

Het gebeurde al weer een week geleden, en het recept en gerecht zijn niet
beschreven. De reden dat ik er alsnog op terug kom is omdat ik de foto zo aardig
vind.

We kochten verse makrelen op de markt in Helmond, vier stuks. Met de vis leek
niks mis, gewoon vers. Ik heb ze zelf schoon gemaakt, daar was ook niks mis mee.
Vervolgens nam Ellen een Spaans recept als basis en verfraaide dat, zoals ze
meestal doet. Ook niks mis mee. Het gerecht kwam na bereiding  heerlijk geurend
uit de oven. Nog steeds niks mis. Na een paar happen keken we elkaar aan. Het
smaakte ons in het geheel niet. Aan de meegestoofde groente lag het niet, aan de
saus ook niet. Het was de vis. Niét te eten…

Uitputtend onderzochten we de oorzaak van het geval. We kwamen er niet uit.
De vis was vers en rook vers bij aanschaf die ochtend. We maakten wel vaker
verse makreel klaar, meestal op Indonesische wijze, als pepesan. We kenden dus
de smaak van verse makreel, daar lag het niet aan. De vis was goed schoon
gemaakt. Achtergebleven bloed wil nog wel eens een bittere smaak geven aan een
visgerecht. Daar was in dit geval geen sprake van.

We hebben de vissen, zorgvuldig ontdaan van de graten, aan de hond gevoederd.
Die vond er niks mis mee, die vond het allemaal best. Wij bleven met een groot
vraagteken zitten, wat was er fout?  Om met de Jongste Bediende te spreken:
“Shit happens!”

Het plaatje van de vissenkoppen mag er echter zijn. Het was al enige dagen te
bekijken via Flickr. Een van Ellens vaste fans op die foto-site noemde het “een
schilderij van Braque”. Dat is toch een mooi compliment, niet waar?

© paul

Keukenbrandje…

bier brand 004

Het was wel even schrikken vanmiddag; we zaten gezellig met Het Kind in de keuken te keuvelen over het hondenbier . We zagen wel wat grote rookwolken langskomen maar we dachten dat één van de buren misschien een kacheltje stookte…Tot Het Kind naar huis ging en we aan de voordeur nóg veel meer rook te zien kregen.
Het bleek een klein keukenbrandje bij de buren van onze buren, wel heel dichtbij dus. De inmiddels gewaarschuwde brandweer speelde een ware thuiswedstrijd. Brand op nog geen 25 meter van de kazerne…
In een paar minuten waren ze er allemaal. Hardlopend kwamen ze, in hun beste pak, van een feestje bij café Dientje (ook vlakbij) naar de kazerne. In het pak en in de brandweerwagen, één enkele zwiep van de sirene volstond…

Gelukkig was het vuur meteen geblust en raakte niemand gewond. Maar het was toch wel even schrikken, met zo’n harde wind kan een klein vuurtje snel uitbreiden!

Na ruim een uur konden we allemaal weer met een gerust hart naar binnen. De mensen van de brandweer hebben alles grondig gecontrolleerd en vrijgegeven.bier brand 007

 Je ziet op de foto één van de vrijwillige brandweermensen bij het raam waarachter de brand ontstaan is. Op de achtergrond de toren van de kazerne.

Ik heb me voorgenomen om nu toch maar een heel snel een branddeken te kopen voor in de keuken. Je weet maar nooit! Een ongeluk zit in een klein hoekje en brandjes ontstaan wel heel vaak in

Schroefdop…

wbwlogo

Woensdag, dus tijd voor een verhaaltje voor Wine Blogging Wednesday. Informatie over de wijnen van deze maand vind je hier. Het blijft wonderlijk dat uitgerekend een Nederlander de eerste wijnstokken plantte in Zuid-Afrika, een man afkomstig uit het land van Borrels en Bier. Toch is het een onomstotelijk feit.

Jan van Riebeeck landde op 6 april 1652 bij Tafelbaai. Hij was daar in opdracht van de VOC. Die VOC had een bruggenhoofd nodig om de lange reis naar de Oost te kunnen maken. Men zat verlegen om een kolonie zo ongeveer halfweg de reis. Een plaats om verse groenten, fruit en vlees in te kunnen nemen en eventueelde schepen weer in volwaardige conditie te brengen. Van Riebeeck en zijn kolonisten legden grote moestuinen aan en plantten er de eerste druivenstokken. Kaapkolonie zou het gaan heten.

De wijnbouw heeft sinds die tijd grote vlucht genomen in Zuid-Afrika. Dat lag meer aan de Engelsen die de cultuur verder tot ontwikkeling brachten. En later natuurlijk de inwoners van De Republiek Zuid-Afrika. Lange tijd kwamen er goedkope,eenvoudige wijnen vandaan, de laatste twintig jaar is men zich meer gaan toeleggen op het “kwaliteitsproduct”.

9 januari 2007 005

De inhoud van de fles die ik gisteravond openmaakte behoort tot die nieuwe generatie. Nou ja, openmaakte… De fles was voorzien van een schroefdop. Daar schijnt op zich niets mis mee te zijn, sommige wijnfuturologen gaan er zelfs van uit dat de kurk over een aantal jaren nagenoeg geheel vervangen zal zijn door de schroefdop. Intussen had ik gisteravond twee messen vernaggeld, ik kreeg de fles niet open. Eerst draaide de hele huls mee, daarna bleek er geen deugdelijke perforatie te zijn. Snijden had geen zin. Uiteindelijk kwam er een ijzerzaagje aan te pas. Het kostte me al bij al een kwartier om de fles te openen. De dop was door het gedoe beschadigd zodat ik er alsnog een kurk op moest slaan om de wijn te kunnen bewaren tot morgen. Ik was intussen zo geïriteerd dat er van zorgvuldig proeven weinig kwam. Ik kon alleen nog maar “lelijke” dingen bedenken. Houd mijn proefnotities nog maar een week tegoed. Ik mag overigens hopen dat het debacle met de schroefdop een toeval was. Ik kan me niet voorstellen dat ik nog ooit zo’n fles aanschaf als ik het risico loop dat dit me veel vaker zal overkomen.

9 januari 2007 009

Laat ik niet al te flauw afsluiten: de wijn deed in ieder geval het geitenkaasje eer aan.

© paul

Bloemkool speciaal…

25 september 007
Paul heeft vandaag boodschappen gedaan, er moesten ook nog wat groenten ingekocht worden. Dit prachtige fractal/kooltje gekocht. Familie van de bloemkool, ziet er prachtig uit. Gewoon gekookt, zonder sausje, vanwege koolhydraten.
Op de foto heel mooi, helaas de binnenkant was rot, schimmelig, niet meer te eten. Jammer, wij eten vanavond maar een appeltje extra.
Stom ook dat ik dat van buiten niet kon zien of ruiken. Ik was al blij dat ik er geen kaassaus over gemaakt had, zou zonde van de kaas geweest zijn, dan was die ook nog verpest.

Een misbaksel, ofwel soms moet je je fouten opschrijven, ter lering en vermaak…

26 augustus 009
Een mooi recept en een mooi verhaal over dat bessentaartje , maar het ging hier vanmiddag eigenlijk iets anders. Ik zal het maar eerlijk opschrijven. Het overkomt mij niet vaak dat er iets echt helemaal verkeerd gaat met eten. Meestal zijn foutjes wel bij te stellen. Deze middag niet!
Het was hier heel knus en gezellig in de keuken; het Kind telefoneerde met even een Verre Tante, de Keizer van Monera dronk een glas wijn, hond Max zat onder de tafel te wachten tot er iets lekkers zou vallen.
Intussen maakte ik het deeg en de room voor de bessentaart. Snel, snel… Zonder er goed bij na te denken, hup het deeg in de ingevette vorm. Boontjes erop om ‘blind te bakken’. Klaar en in de oven.
Ik dacht nog vaag er “klopt iets niet”, maar toen was het al gebeurd!!!
Toen Het Kind klaar was met de telefoon en vroeg: “Zal ik dan het papier knippen?”, wist ik het: vergeten bakpapier onder de blindbakboontjes te leggen!!! ( vroeger was het altijd een karweitje voor Het Kind om de vormen in te vetten of bakpapier op maat te knippen, sinds ze niet meer thuis woont doe ik dat meestal zelf maar…)
Het deeg stond inmiddels in de oven en ik hoopte dat het allemaal toch nog goed zou komen, maar helaas….
Dit gebeurt er als je geen bakpapier tussen de blindgangers en het deeg legt (zie foto boven dit artikel, de deegrand was intussen al weggegeten). De boontjes plakten hopeloos vast aan het deeg. We hebben nog geprobeerd ze los te peuteren maar dat bleek zo’n tijdrovende klus dat ik maar nieuw deeg gemaakt heb! Ik ben ook bang voor afbrekende kronen en nog meer ellende als iemand op zo’n verdwaald boontje bijt.
In de tijd dat ik nieuw deeg maakte, hebben de Keizer en Het Kind nog heel veel boontjes losgepeuterd en het (mis)baksel opgegeten, smaakte toch prima!
Ook Hond Max kreeg een stukje van de Keizer (ik ben niet zo voor het voeren van zoete koek aan honden). De Keizer vond het wonderbaarlijk dat Hond Max zo goed zelf de boontjes kon ‘uitsorteren’!
Nou ja, weer wat geleerd! Met veel volk in de keuken, gewoon doorgaan, niet luisteren naar alle verhalen! Of beter nog, zorgen dat alles klaar is vóór er bezoek komt.

© ellen

NATTE KLEDDER, DEEL 3…

Ik kom thuis op het moment dat Vincent de laatste hand legt aan de reparatiewerkzaamheden: het afwasmasjien kan aan zijn (haar?) tweede jeugd beginnen. Twee slangen vervangen en alles doet het weer als vanouds. Ik ben een tevreden mens, ik neem een borrel en ga naar bed.

(Ik probeerde e.e.a. op de gevoelige plaat vast te leggen voor web-log en nageslacht, maar het is aan mij niet besteed. Apparaten weigeren altijd wanneer ik in de buurt kom…)
Dat Vincent beloond moet worden staat buiten kijf, we zullen ons best doen!

NATTE KLEDDER DEEL 2…

Het was een echte pechdag vandaag. Dat begon voor mij al heel vroeg. Paul had zijn wekker gisteren aan laten staan en die ging vannacht om 5 uur af!

Normaal sta ik om 6 uur op, maar ik kon natuurlijk niet meer slapen. met nog slaperig hoofd naar beneden en daar stond de keuken dus blank. Ergste is, dat de linoleumvloer bij het opdweilen van de nattigheid, gaten begon te vertonen. Helemaal verpest dus. En dat s’morgens om half 6!
Die vaatwasblokjes zijn levensgevaarlijk, het lijkt wel zoutzuur. Ik wist niet dat dat zo’n troep was.

Gelukkig had Vincent even tijd om naar het apparaat te kijken. er is een rubberding versleten. Hij zet er morgen een nieuwe in. Ik hoop maar dat dat alles is, en ook dat we iets aan die vloer kunnen doen.
Natuurlijk kwam er niets van koken en hebben we maar pizza’s gehaald. Morgen wel weer serieus eten.